Τα καταστήματα ηλεκτρονικών παιχνιδιών στην Ελλάδα την δεκαετία του 1980 , ευρέως γνωστά την εποχή εκείνη και ώς ....ΟΥΦΑΔΙΚΑ , αποτέλεσαν για τους νέους της δεκαετίας του 1980 ένα χώρο διασκέδασης όπου μπορούσαν να βρίσκονται να συζητάνε και κυρίως να απολαύσουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή VIDEO GAMES. Τα βιντεοπαιχνίδια έκαναν αισθητή την παρουσία τους τόσο με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μετά το 1982 με το Αtari,Amiga,Nintento,Sega όσο και με τα αποκαλούμενα ΟΥΦΑΔΙΚΑ, χώρους που διαδέχτηκαν τα παλιά σφαιριστήρια και αποτέλεσαν πρόδρομο των σημερινών internet-cafe.Κυρίως για τα αγόρια της δεκαετίας του 1980 το παιχνίδι σε αυτούς τους χώρους έδειχνε κάποιον ασυμβίβαστο χαρακτήρα και μια μαγκιά η οποία εκδηλώνοταν με τις κοπάνες από το σχολείο, το κάπνισμα, τις καφετέριες , τα μηχανάκια κτλ.Οι παλαιότεροι θα τα θυμούνται καλά, οι νεότεροι, δε μπορεί θα τα έχουν ακούσει. Μιλώ για τους προδρόμους των Ίντερνετ-καφέ, τα λεγόμενα ''ουφάδικα''. Κατα κόσμον τα μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίρναν κέρματα. Άνθισαν τη δεκαετία του 80 και είχαν μεγάλη πέραση και τη δεκαετία του 90, μέχρι μου καταργήθηκαν με νόμο του κράτους, κάπου μετά το 2000. Αυτό πλέον που μένει στους κάπως παλαιότερους, είναιμιάγλυκιά ανάμνηση εκείνων των εποχών.
Κύριο χαρακτηριστικό των χώρων αυτών ήταν ένα μείγμα ραδιοφωνικής ηλεκτρονικής μουσικής και δυνατών ηχητικών εφέ των παιχνιδομηχανών.Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από τα πολλά τσιγάρα και η κατανάλωση πολλών αναψυκτικών και σνακ σηματοδοτούσε την απόλυτη απόλαυση του νέου είδους παιχνιδιώνΑρκετοί ισχυρίζοταν τότε ότι αυτή η ατμόσφαιρα ευνοούσε στην διαμόρφωση επιθετικών συμπεριφορών και την παραβατικότητα.Οι ηλεκτρονικές μηχανές με κέρμα που φιλοξένησαν τα μυθικά πλέον παιχνίδια της εποχής Super Mario,Double Dragon,NBA Jam εκτόπισαν σταδιακά το μπιλιάρδο και το φλιπεράκι από τους αντίστοιχους χώρους νεανικής συνάντησης,παρ όλα αυτά δεν άλλαξαν την αίσθηση ότι η παρουσία στους χώρους αυτούς συνδυάζοταν με μια πράξη απειθαρχίας ως προς τους κανόνες του σχολείου και της οικογένειας.. .
Ουφάδικα: Ο χώρος που έπαιζε κανείς ηλεκτρονικά παιχνίδια, φλιπεράκια ποδοσφαιράκια και μπιλιάρδο ή πινγκ-πονγκ σε παλιότερες δεκαετίες. Ο διάδοχος του σφαιριστηρίου και πρόγονος του ιντερνετ-καφέ.
Χαρακτηριστικές εκφράσεις της εποχής
- Πάλι στα ουφάδικα ξημεροβραδιάζεται το ρεμάλι ο αδερφός σου;
- Έλα μωρέ γέρο, "μην του τη βγαίνεις με κόκκινο". Αφού ξέρεις ότι "έτσι τη βρίσκει" καλύτερα, του "την δίνει η φάση" να (π) ούμε.
- Ποιοι;
alt
Οι παλαιότεροι θα τα θυμούνται καλά, οι νεότεροι, δε μπορεί θα τα έχουν ακούσει. Μιλώ για τους προδρόμους των Ίντερνετ-καφέ, τα λεγόμενα ''ουφάδικα''. Κατα κόσμον τα μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίρναν κέρματα. Άνθισαν τη δεκαετία του 80 και είχαν μεγάλη πέραση και τη δεκαετία του 90, μέχρι μου καταργήθηκαν με νόμο του κράτους, κάπου μετά το 2000.
Αλήθεια πόσοι από εμάς δε πέρασαν πολλές ώρες μπροστά από εκείνες τις παιχνιδομηχανές με κέρματα? Δυστυχώς τα κατάργησαν με το σκεπτικό ότι κάποιοι αετονύχηδες, τα τροποποιούσαν και τα έκαναν μηχανές με φρουτάκια. Το κράτος εφαρμόζοντας το πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι, τα κατήργησε. Λες και αυτό θα έλυνε το πρόβλημα... Λες και οι αετονύχηδες, δε χρησιμοποιούν τα ίντερνετ - καφέ για τις βρομωδουλειές τους... Αλήθεια σε μια φάση, υπήρχε και το σκεπτικό για κατάργηση και αυτών, αλλά οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες και τελικά ευτυχώς δεν ευδοκίμισε αυτή η σκέψη.
Ατέλειωτες συζητήσεις για τα νέα ηλεκτρονικά παιχνίδια,συμβουλές από τους εμπειρότερους μάστερς του είδους για τις μαγικές κινήσεις στο χειριστήριο και στοιχήματα για τις επιδόσεις των παικτών στα VIDEO GAMES κυριαρχούσαν.Η είσοδος και στο σπίτι των ηλεκτρονικών παιχνιδιών συνέβαλε στη ραγδαία διάδοση της αγγλοελληνικής διαλέκτου καθώς τα παιχνίδια είχαν λέξεις όπως bonus,credits,game over.
H πρώτη γενία που μεγάλωσε με ηλεκτρονικά παιχνίδια είχε ταυτίσει το κομπιούτερ με την διασκέδαση και όχι με τις δυνατότητες που θα συνειδητοποιούσαν τη δεκαετία του 1990.Σταδιακά την δεκαετία του 1990 τα Ουφάδικα υποχώρησαν ως χώρος συγκέντρωσης και οι χρήστες των βιντεοπαιχνιδιών εντάχθηκαν εύκολα στη αναπτυσσόμενη αγορά ηλεκτρονικών υπολογιστών επαγγελματικού η ψυχαγωγικού χαρακτήρα.Σήμερα ελάχιστοι χώροι θυμίζουν εκείνη την εποχή καθώς τη θέση τους έχουν πάρει τα INTERNET-CAFE σε περισσότερο HiTech "κυριλέ" περιβάλλον ( για τα δεδομένα της δεκαετίας των 80s) με διαφορετική φιλοσοφία και συμπεριφορά τόσο απο τους πελάτες όσο και από τους υπευθύνους των μαγαζίων αυτών
Τα video games ξεκίνησαν την μακρόχρονη πορεία τους το 1971 σαν ένα μέσο εμπορικής διασκέδασης, ενώ στις αρχές του 1980 είχαν ήδη γίνει η βάση μιας σημαντικής ψυχαγωγικής βιομηχανίας σε Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία
Κύριο χαρακτηριστικό των χώρων αυτών ήταν ένα μείγμα ραδιοφωνικής ηλεκτρονικής μουσικής και δυνατών οπτικών & ηχητικών εφέ των παιχνιδομηχανών. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική και η κατανάλωση πολλών αναψυκτικών και σνακ σηματοδοτούσε την απόλυτη απόλαυση του νέου είδους παιχνιδιών.
Οι ηλεκτρονικές μηχανές με κέρμα που φιλοξένησαν τα μυθικά πλέον παιχνίδια της εποχής Pacman, Space Invaders, Tetris, Super Mario, Double Dragon, NBA Jam εκτόπισαν σταδιακά το μπιλιάρδο και το φλιπεράκι από τους αντίστοιχους χώρους νεανικής συνάντησης.
Ατέλειωτες συζητήσεις για τα νέα ηλεκτρονικά παιχνίδια, συμβουλές από τους εμπειρότερους για τις μαγικές κινήσεις στο χειριστήριο και στοιχήματα για τις επιδόσεις των παικτών στα VIDEO GAMES κυριαρχούσαν. Η είσοδος και στο σπίτι των ηλεκτρονικών παιχνιδιών συνέβαλε στη ραγδαία διάδοση της αγγλοελληνικής διαλέκτου καθώς τα παιχνίδια είχαν λέξεις όπως bonus, credits, game over.Σταδιακά την δεκαετία του 1990 τα Ουφάδικα υποχώρησαν και οι χρήστες των βιντεοπαιχνιδιών εντάχθηκαν εύκολα στη αναπτυσσόμενη αγορά ηλεκτρονικών υπολογιστών επαγγελματικού η ψυχαγωγικού χαρακτήρα.Μου λείπουν τα ''ουφάδικα'' πολύ. Όχι τόσο επειδή έπαιζα ποτέ μανιωδώς εκεί - έχω σήμερα στην διάθεση μου ( όπως έχει ο καθένας) πολύ ανώτερηςποιότητας παιχνίδια-αλλά διότι μαζί με αυτά, χάθηκε και ένα κομμάτι της ιστορίας των παλαιών ''Gamers'' της δεκαετίας του 80. Οι εποχές ευτυχώς ή δυστυχώς αλλάζουν και εξελίσονται. Είναι πολύ πιθανό, ακόμα και αν δεν τα είχε καταργήσει το επίσημο κράτος, να όδευαν από μόνα τους προς εξαφάνιση, λόγω της εμφάνισης των Ίντερνετ-καφέ. Αυτό πλέον που μένει στους κάπως παλαιότερους, είναι η γλυκιά ανάμνηση ,η "ατμόσφαιρα" εκείνων των εποχών. Σήμερα δυστυχώς για τους fun ελάχιστοι χώροι θυμίζουν εκείνη την εποχή καθώς τη θέση τους έχουν πάρει τα INTERNET-CAFE.
Η αίθουσα με τα Ηλεκτρονικά όπως τα λέγαμε , συνήθως περιλάμβανε και λίγα τραπέζια μπιλιάρδου όπως αυτο...
alt
και κάποια ποδοσφαιράκια σάν αυτό ...
alt
Ρετρό φυσιογνωμίες που σύχναζαν σε "ουφάδικα"
alt
1) Ο "ψιλάκιας".
Ο (συνήθως μεσήλικας) τύπος που δούλευε στο ουφάδικο και όταν του έδινες ένα κατοστάρικο να στο κάνει δεκάρικα, σε εξυπηρετούσε με ένα ύφος "χιλίων καρδιναλίων",λες και σου έκανε χάρη που θα του σκάσεις το χαρτζηλίκι σου.
2) Ο παίκτης αρειμάνιος-καπνιστής.
Με τασάκι πλαστικό, καμμένο στις άκρες (με επιγραφή του στυλ "ΕΛΑΣΤΙΚΑ - Ο ΝΩΝΤΑΣ) ακουμπισμένο δίπλα από τα κουμπιά.
Συνήθως, απορροφημένος από το παιχνίδι, του έπεφτε το τσιγάρο από το τασάκι και πάνω στον πανικό "έχανε ζωή" και άρχιζε τα μπινελίκια.
3) Ο αριστερόχειρας.
Που "σταύρωνε" τα χέρια του (πιάνοντας τον μοχλό με το αριστερό και τα κουμπιά με το δεξί) ώστε να παίζει καλύτερα.
4) Ο ρεζίλης.
Ο πιτσιρικάς που είχε δεχτεί "εισβολή γονέα" στο ουφάδικο.Η εισβολή κατέληγε κυρίως σε (ψιλές) φάπες ή/και τράβηγμα αυτιών/τσουλουφιών.
Μετά την "εισβολή" ο παίκτης έκανε καμιά βδομάδα να φανεί και για αρκετό χρόνο ήταν κατακόκκινος από ντροπή, που έγινε "ρόμπα" μπροστά στους άλλους θαμώνες.
5) Ο "respect" τύπος.
Ο τύπος που είχε κάνει το ουφάδικο δεύτερο σπίτι του. Χάλαγε μια περιουσία αλλά ήξερε να "τερματίζει" τα περισσότερα παιχνίδια.
Οι νεότεροι παίκτες, μαζεύονταν από πάνω του και τον κoίταγαν αμίλητοι με δέος, ελπίζοντας μια μέρα να του μοιάσουν στις επιδόσεις.
6) Ο μαλλιάς τύπος
Τυπάκι με δερμάτινο μπουφάν μπλου τζίν παντελόνι δερμάτινες μπότες και μαλλί Γιοκαρίνη.
7) Ο "θείος" τύπος
Τύπος που όταν έχανε ζωή, ξέσπαγε σε ένα ντελίριο μπινελικίου και παράκρουση υβρεολογίου ...
8) Ο καρατέκα τύπος
Ξάδερφος του προηγούμενου φίλου, που οταν έχανε, άρχιζε γροθιές και κλωτσές στο κακόμοιρο ηλεκτρονικό μηχάνημα. Συνήθως, ο ιδιοκτήτης για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, δεν του έλεγε τιποτα! Ποιος ξερει...
9) Ο πότης τύπος
Ανάλογα με την ώρα, έπινε φραπεδιά (σε μεταλλικό πλαίσιο πάντα) ή μπύρα .Φυσικά πάνω στo coin-op χωρίς κανένα σεβασμό. O τύπος αυτός ήταν υπεύθυνος για την κολλώδη υφή των μηχανημάτων.
10) Ο καρμίρης
Αυτός, που δεν ήθελε να χαλάει λεφτά, και έτσι τριγύριζε από μηχάνημα σε μηχάνημα, μπας και βρει κανένα ξεχασμένο credit ή σε προκαλούσε σε διπλό beat em up με την ελπίδα ότι θα σε νικήσει, και εσύ θα συνεχίζεις να ρίχνεις χρήμα μέχρι να το κερδίσεις-με σκοπό να παίζει πολύ ωρά. Ενοείται πως μόλις έχανε την έκανε.
11) Ο ύποπτος τύπος
Την εποχή εκείνη στα "ουφάδικα" κυκλοφορούσαν και κάτι "σκοτεινές" ύποπτες φιγούρες και φυσιογνωμίες... "τα τσακάλια". Κύριως έπαιζαν μπιλιάρδο. Όταν όμως αποφάσιζαν να παίξουν κανένα pacman-ακι,εμείς η πιτσιρικαρία,την κάναμε με ελαφρά, φυσικά με προφορική πρόταση των ενδιαφερόμενων. "Σπάστε" - "Έλα σπίτι στη μαμά τώρα" - "τον *ουλο" και άλλα πιο χοντρά. Μετά από καιρό μάθαμε νέα από αυτούς. Άλλοι κάμναν "παραθέριση" στην φυλακή και άλλοι ήσαν πρόωρα νεκροί. Τελικά τα coin op βλάπτουν τόσο πολύ την υγεία? Δέν γνωρίζω
12) Ο τρακατζής Αυτός συνήθως ήταν απένταρος διαρκώς.Φορούσε τα ίδια λιγδασμένα ρούχα το χειμώνα και άλλη μία αλλαξιά φόραγε το καλοκαίρι. Και να είχε κέρματα τα είχε προηγουμένως ξοδεψει όλα και με την "τράκα"-δανεικά- προσπαθούσε ναπαίζει διαρκώς .Με το που σε έβλεπε σου έλεγε το γνωστό."'εχεις δικέ μου κανένα κέρμα να παίξω ; Θα στο δώσω αύριο"...Το "αύριο" αυτουνού ήταν με το "ίσα με σήμερα¨" που σας τα διηγούμαι.
ΣΗΜΕΡΑ 2013
alt
Σαλόνι όνειρο για κάθε dedicated gamer.
Φωτογραφία: Σαλόνι όνειρο για κάθε dedicated gamer.
ΔΕΚΑΕΤΙΑ 80΄S
alt
alt
alt
alt
πιο πριν
alt
πολυ πιο πρίν
alt
Aναμνήσεις - Τα ΤV Games στην Φλώρινα των 80s
Tα TV Games στην Φλώρινα των 80΄s
alt
Οι έφηβοι της δεκαετίας του 1980 ήμασταν η πρώτη γενιά που «μυήθηκε» στον κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και κατ επέκταση των ηλεκτρονικών υπολογιστών .Ήταν η εποχή εκείνη όπου ανάμεσα στις λιγοστές επιλογές (σε σχέση με τα παιδιά μεγαλύτερων αστικών κέντρων διασκέδασης) κατά την έξοδο μας πηγαίναμε τα γνωστά σφαιριστήρια για να «παίξουμε ηλεκτρονικά» ( παιχνίδια) .
Στην Φλώρινα το πρώτο κατάστημα ψυχαγωγίας που συνάντησα «ηλεκτρονικά» (όπως τα λέγαμε τα TV Games ) ήταν το 1980 στο κατάστημα του Μανώλη ( στην οδό 25ης Μαρτίου) Αργότερα εξαπλώθηκαν και στα λοιπά καταστήματα διασκέδασης νέων όπως του Πισπιλίκου κοντά στο κτήριο ΟΤΕ , του Καλικράγα στην οδό Σαρανταπόρου , του Παναγιώτη , του Τάκη Rodeo που ήταν στην οδό Παύλου Μελά κοντά στο ξενοδοχείο Ελληνις.
Τα tv games δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ογκώδης τροχήλατη συνήθως κατασκευή επίπλου όπου είχαν στην πρόσοψη ενσωματωμένη οθόνη , ένα «ραφάκι» με τα χειριστήρια και μία σχισμή για τα κέρματα .Στο εσωτερικό του επίπλου ήταν τοποθετημένες οι ηλεκτρονικές πλακέτες .Το ύψος του επίπλου ήταν κοντά στο 1,75 cm και το πλάτος 60cm οι διαστάσεις του οποίου έμοιαζαν με ένα μέτριο οικιακό ψυγείο .
Τα σφαιριστήρια, ή «ουφάκιδα» όπως ήταν ευρέως γνωστά την εποχή εκείνη, ήταν καταστήματα ψυχαγωγίας εφήβων εις τα οποία η είσοδος ήταν αυστηρά απαγορευμένη για νέους κάτω των 17 ετών . Υπήρχε και σχετική απαγορευτική πινακίδα στην είσοδο του καταστήματος. Παρ όλα αυτά δεν ήταν σπάνιες οι έφοδοι της αστυνομίας στα «ουφάδικα» όπου συλλάμβαναν ανηλίκους που έπαιζαν παράνομα tv games, με το ανάλογο πρόστιμο ή για τον ιδιοκτήτη ακόμη και λουκέτο του καταστήματος όταν εντόπιζαν μεγάλο αριθμό ανηλίκων μέσα σε αυτά. Στον ίδιο χώρο υπήρχαν αρχικά τα μπιλιάρδα, όπου παίζαμε απλό μπιλιάρδο ( με 3 -4 μπάλες άσπρου και κόκκινου χρώματος) ή «αμερικάνικο» ( με 9 πολύχρωμες μπάλες) στις πράσινες τσόχες αυτών. Υπήρχαν και τα γνωστά «ποδοσφαιράκια» με χερούλια όπως και τα φλιπεράκια και το γνωστό σε όλους μας βελάκι. . Σιγά σιγά τα προηγούμενα εκτοπίσθηκαν από τα νεοεισερχόμενα tv games βάσει του ...νόμου της προσφοράς και της ζήτησης από πλευράς των νεαρών θαμώνων. Λειτουργούσαν σαν ένα κατάστημα που θύμιζε κάτι σαν μια μικρογραφία ενός μίνι λούνα πάρκ .
alt
Τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν από όσο θυμάμαι το Phoenix, scramble,Pac-Man,space invoders, Arcanoid, super Mario, Tetris, , fiber bubble bobble, kung fu master, double dragon, forge,snake, devil Saturn,Miss Pac man,Ghost,gorilla , 1945 και άλλα ( μου διαφεύγουν οι ονομασίες ) όπως η σκοποβολή σε κάτι παπάκια, μία μαϊμού που μάζευε μπανάνες, μάχες με ήρωα τον Ράμπο , οδήγηση Ferrari , οδήγηση μοτοσυκλέτας σε ανώμαλο δρόμο, αγώνες στίβου , ποδόσφαιρο, τένις κ.α. Όσοι δεν είχαν οπτική εμπειρία με τα παιχνίδια αυτά, μπορούν να «κατεβάσουν από το διαδίκτυο» την εφαρμογή Mame32.exe όπου εμπεριέχει 6000 τίτλους ηλεκτρονικών παιχνιδιών των 80's.
alt
Η διαδικασία για να παίξει κανείς ήταν απλή. Εάν είχες ένα χαρτονόμισμα λχ των 50 δραχμών ( πενηντάρικο ) ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού στο «χάλναγε» σε 5 δεκάδραχμα μεταλλικά κέρματα ( δεκάρικα) Στην κάτω πρόσθια πλευρά του μηχανήματος υπήρχε η σχισμή ( κερματοδέκτης) όπου βάζαμε το δεκάρικο ή εικοσάρικο ανάλογα με το παιχνίδι. Ξαφνικά ακουγόταν ένας ήχος και στην οθόνη έσβηνε η ένδειξη «insert one coin» και εμφανιζόταν η οθόνη έναρξης «start»- η έναρξη του παιχνιδιού. Μετά πατούσαμε κάτι κουμπιά ή με την βοήθεια ενός μοχλού με μπίλια ( κάτι σαν το σημερινό joy stick ) άρχιζε το παιχνίδι. Αναλόγως του παιχνιδιού ο παίκτης καθόταν σε μια καρέκλα ή στέκονταν όρθιος. Στην διάρκεια του παιχνιδιού ακούγονταν διάφορα επιφωνήματα , ηχητικά εφέ όπως ακόμη και κραυγές των παικτών μέχρι να τελείωνε το παιχνίδι .Τότε εάν είχες καλές επιδόσεις εμφανιζόταν στην οθόνη μια οθόνη με την σειρά κατάταξης το "bonus scores" όπου έγραφες 3 γράμματα ( το όνομα σου) και δίπλα ήταν οι βαθμοί επιτυχίας που μάζεψες στο παιχνίδι. Αν δεν ξεπέρναγες σε βαθμούς επιτυχίας προηγούμενους παίχτες δεν εμφανιζόταν η οθόνη αυτή αλλά το μηχάνημα σε «έστελνε» κατευθείαν στη τελική οθόνη, το γνωστό game over , όπου μετά εμφανιζόταν το γνωστό insert one coin please .Αναλόγως ακούγονταν από τους παίχτες και παρευρισκόμενους διάφορα επιφωνήματα χαράς, επιτυχίας ή αποτυχίας συνοδευόμενα από κανένα ..βρυσίδι. Πολλοί «δεν το βάζαμε κάτω» και συνεχίζαμε το παιχνίδι .Αμέτρητα χαρτζιλίκια σπαταλήσαμε, αμέτρητες ώρες , αμέτρητες ήσαν οι αναμνήσεις. Ο δε χρόνος όπου παίζαμε ήταν περιορισμένος λόγω κερμάτων και μικρής εμπειρίας. Η διαφορά με το σήμερα ήταν ότι ο κάθε παίχτης δεν κάθονταν με τις ώρες να παίζει γιατί αυτό κόστιζε σε δεκάρικα ή εικοσάρικα . Μόνο οι «μάστερς» του είδους μπορούσαν με ένα δεκάρικο να παίζουν πάνω από μισή ώρα. Οι λοιποί σαν αρχάριοι τελειώναμε το πολύ σε ένα πεντάλεπτο της ώρας. Ένα κοινό χαρακτηριστικό με τα σημερινά βίντεο ή p.c. games ήταν τα επίπεδα δυσκολίας ( Levels) .To λογισμικό ( software ) του κάθε παιχνιδιού ήταν διαβαθμισμένο έτσι ώστε το παιχνίδι να έχει βαθμούς δυσκολίας. Για τους αρχαρίους υπήρχε το επίπεδο 1 που μετα βίας το ξεπερνούσε η πλειονότητα των παικτών στην αρχή. Η θεματολογία των παιχνιδιών ήταν σε ένα θα έλεγα αθώο πρώιμο στάδιο . Ελάχιστα προήγαγαν την ωμή βία με εικόνες τεραρόμορφων φιγούρων σε σχέση με τα σημερινά . Τότε οι οθόνες είχαν για ήρωες μία ανθρώπινη φιγούρα, ένα χαριτωμένο πάκ-μαν, έναν οδηγό αυτοκινήτου, παπάκια, βατραχάκια και άλλες γνώριμες στους παλιούς φιγούρες. Οι σημερινές φιγούρες που ελκύουν τους γκέιμερς μάλλον με τρομάζουν και με απωθούν αισθητικά παρά τότε που μέσα από διαστημόπλοια η με τον πάκ μαν και το "βατραχάκι" όπου δίναμε τις οn tvgames «μάχες» μας.
Τα «ηλεκτρονικά» ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εφηβικής εξόδου μας όπως προείπα μια και στην πόλη της Φλώρινας υπήρχαν ελάχιστες καφετέριες (Regina , Bistro, μικρό καφέ, Violetta, Σολάκη ), δύο ντισκοτέκ ( BlackRed, αργότερα η Disco 86) , δύο σινεμάδες ( Ελληνίς και Ολύμπιον) μία πάμπ ( Savoy ) στις αρχές της δεκαετίας του 80. Χρόνο με τον χρόνο πολλαπλασιάστηκαν τα αντίστοιχα καταστήματα ψυχαγωγίας των νέων της γενιάς μου .Ήταν καταστήματα ανδροκρατούμενα . Κορίτσια δεν πάταγαν εκεί μέσα , ήταν απαγορευμένη περιοχή διασκέδασης αγοριών με διαταξικό χαρακτήρα -με εξαίρεση τα τουριστικά μέρη όπου έβλεπα να συχνάζουν κι αυτά .Για τα έφηβα αγόρια της εποχής των 80s το να πάει κάποιος στα tv games θεωρούταν «μαγκιά» όπως ήταν το κάπνισμα στις τουαλέτες του Λυκείου, η κοπάνα την ώρα της γυμναστικής, η οδήγηση μοτοσακό ή μοτοσυκλέτας, τα μαλλιά «καρφάκι» ή μακριά μαλλιά η «ρόκ» ενδυματολογία ή ο μοδάτος τρόπος ζωής και άλλα πολλά που φαντάζουν σήμερα μάλλον σαν .... καλαμπούρια για τους νέους του 2013 . Ήταν μία σιωπηλή αντίδραση, μια «λάιτ επανάσταση» , στην σκληρή συμπεριφορά των μεγαλύτερων που επικρατούσε στην μικρή κλειστή μας κοινωνία της Φλώρινας όπου ήμασταν παραγκωνισμένοι και μια ζωή στην αναμονή ... Με ένα χιλιάρικο δεν ήμασταν μουρτζούφληδες , ούτε γκρινιάρηδες όπως τώρα με 3 ευρώ στο χέρι .Δεν είχαμε την ανάγκη να γίνουμε ούτε ΕΜΟ γιατί ( τότε) ζούσαμε με ευτυχία και υπευθυνότητα. Οι πρωταθλητές ήταν θαμώνες που με ένα κέρμα ήταν καρφωμένοι στο μηχάνημα και με σχεδόν ρομποτικές κινήσεις -δεξιοτεχνία κατάφερναν αδιανόητα σκόρ .¨Ήταν οι «μάστερς» του είδους όπου οι λοιποί προσπαθούσαμε να μάθουμε τα κόλπα των κινήσεων του κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Είχαν μία προσωρινή καταξίωση στην ομάδα για τις σπουδαίες ηλεκτρονικές μάχες που έδιναν στην οθόνη. Κουβέντες για τα κατορθώματα , συμβουλές εμπειρίας έδεσαν ένα ελκυστικό περιβάλλον για τους φάνς του είδους που συνδύαζαν παιχνίδι, πόπ-ρόκ και τρόπο ζωής .
Το ωράριο λειτουργίας κυμαίνονταν από τις 9 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ. Οι ώρες αιχμής ήταν 7 με 10 το βράδυ ή 12 με 2 το μεσημέρι κατά την διάρκεια των επισήμων αργιών - Σαββατο Κύριακων. Όσα μάλιστα ( του Ροντέο και του Παναγιώτη) ήταν πλησιέστερα στο τότε Επαγγελματικό Τεχνικό Λύκειο (τότε στεγαζόταν στο σημερινό κτήριο «Οίκαδε» και σε παρακείμενα καταστήματα ) επιπροσθέτως γέμιζαν και κατά την διάρκεια των σχολικών διαλλειμάτων τις πρωινές ώρες . Τι υπόλοιπες ώρες λειτουργούσαν σαν ημι-καφενεία ή άτυπες χαρτοπαιχτικές λέσχες νεαρών η μεγαλύτερων θαμώνων.
Stereo,Video, walkman,tv games αποτέλεσαν εκείνα τα καταναλωτικά εργαλεία που εξοικείωσαν την νεολαία στην ψηφιακή εποχή που ερχόταν. Μέσα από την ψυχαγωγία , την εξοικείωση αυτή διαμορφώθηκε μία γενιά η οποία δεν είδε την τεχνολογία ως φόβητρο ή καταναγκασμό αλλά ως ένα τρόπο εξειδικευμένης διαχείρισης του ελεύθερου χρόνου του. Οι παλαιότερες γενιές μας έβλεπαν με επικριτικό τρόπο. Θεωρούσαν τα «ουφάδικα» χώρους διασκέδασης επιθετικού -αποβλακωτικού έως κι επικίνδυνου είδους. Εμείς όμως διασκεδάζαμε, ζούσαμε, συνομιλούσαμε στα tv games μέσα σε αυτό το δύσπιστο κοινωνικό περιβάλλον. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- άσχετοι με tv games- μας αντιμετώπιζαν ως άτακτους περιθωριακούς νέους βλέποντας μας καθηλωμένους - αποβλακωμένους εμπρός σε ένα «μπαούλο με τηλεόραση» η επικρίνοντας μας γιατί ζητωκραυγάζαμε ή βρίζαμε επειδή ..κερδίζαμε ή χάσαμε στο Pac Man ή στο Phoenix !!!.Για τέτοιες συνθήκες μιλάμε ...
Η ατμόσφαιρα ήταν μαγική ...Τα tv games ήταν το στέκι μας όπου συχνά επικρατούσε μία μυστικιστική ονομασία ( λχ στου πισπίλα, στου ροντέο στου Παναγιώτη) .Είχε χαμηλό φωτισμό, επικρατούσε ένα περίεργο ηχητικό περιβάλλον ( λαϊκοί ή ηλεκτρονικοί ήχοι από ραδιοπειρατικούς σταθμούς, πολύβουα μηχανήματα, φασαρία) επαναλαμβανόμενοι φωτο-ρυθμικοί φωτισμοί με σταθερή την ανθρώπινη παρουσία του ιδιοκτήτη , αποπνικτική καπνίλα, κιτρινισμένους τοίχους, γεμάτες σταχτοθήκες, άδεια μπουκάλα .Κάτι τέτοια έβλεπαν οι μεγαλύτεροι και φαντασιώνονταν ότι επρόκειτο για «άντρο» άτακτων νεαρών ή «λέσχη» επιθετικών ταραχοποιών στοιχείων..
Ως εμπορική δραστηριότητα εκτόπισαν τα παλαιά σφαιριστήρια Πολλά καταστήματα ,ακόμη και στα καφενεία απομακρυσμένων κοινοτήτων της Φλώρινας, είχαν ένα η περισσότερα μηχανήματα tv games και αργότερα ήρθαν τα γνωστά «φρουτάκια» τα οποία μάλλον ουδεμία σχέση είχαν με τα «ηλεκτρονικά τι βι γκέιμς» που απαγορεύθηκαν κι αυτά δια νόμου αργότερα. Πολλοί επιχειρηματίες του κλάδου «έφαγαν ψωμί» αλλά και αμέτρητα χαρτζιλίκια που χάσαμε όταν ήμασταν νέοι. Ήταν μία επικερδής μικρομεσαία επιχείρηση όπου δεν ήταν λίγες οι φορές άνεργοι νέοι να βρίσκουν δουλειά σε αυτές. Είτε ως σερβιτόροι υπάλληλοι είτε «χαλνώντας πενηντάρικα ή εκατοστάρικα» ή απλά βοηθώντας τον ιδιοκτήτη όταν έλλειπε. Παράλληλα έδωσαν δουλειά σε ηλεκτρονικούς, σε προγραμματιστές, σε μηχανικούς, όταν κάποιο μηχάνημα χάλαγε. Αξιοσημείωτη εργασία είχαν και οι αντιπρόσωποι διανομείς ηλεκτρονικών παιχνιδιών στην επαρχεία, οι κεντρικοί εισαγωγείς στην Ελλάδα , οι συναρμολογητές συνήθως ειδικευμένοι ηλεκτρονικοί ακόμη και κάποια «επιπλάδικα ( ξυλουργεία) όπου επισκεύαζαν το σπασμένο κουβούκλιο( έπιπλο) του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Όλοι αυτοί αντικαταστάθηκαν σήμερα από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και τους μεγάλους κατασκευαστές ηλεκτρονικών παιχνιδιών η ασύρματων τηλεφώνων η επισκευαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών που υπάρχουν στην πόλη μας
Τα tv games μέσα από το παιχνίδι , τα εντυπωσιακά εικονοψηφία , τους εκκωφαντικούς ήχους μας «είχαν σαλέψει το μυαλό». Διάνοιξαν νέους ορίζοντες στις τότε νέες τεχνολογίες με ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της νεολαίας και ήταν οι πρόδρομοι των σημερινών multimedia εφαρμογών σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή κινητά τηλέφωνα. Τα τελευταία ήταν αδιανόητα για την εποχή εκείνη παρα μόνο στην σφαίρα της φαντασίας κάποιων ραδιοερασιτεχνών μερακλήδων . Μία αμυδρή συνέχεια των «ουφάδικων» είναι σήμερα τα ιντερνέτ καφέ . Τότε είχαν μπει οι εισαγωγικές θεμελιώδεις βάσεις στην «μύηση των νέων» για την ψηφιακή επανάσταση που σημειώθηκε αργότερα το 2000 όπου οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές εισβάλαν μαζικά σε όλα τα σπίτια για να καταλήξουμε σήμερα στα κινητά τηλέφωνα τελευταίας τεχνολογίας ή στα ασύρματα διαδίκτυα.
Η πρώτη εμφάνιση στην αγορά κονσόλας για κατ οίκον ηλεκτρονικό παιχνίδι ήταν της εταιρίας ATARI και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια των κονσόλες και software των θρυλικών εταιριών commodore & Amstrad . ¨Ήταν ένας συνδυασμός λογισμικού και χειριστηρίου όπου με δύο καλώδια τα συνδέαμε στην μαυρόασπρη τηλεόραση του πατρικού σπιτιού μας. Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία και το σημαντικότερο πέραν από την αγορά της παιχνιδοκονσόλας ( ένα ΑΤΑΡΙ κόστιζε 10.000 δρχ δηλαδή όσο 1000 παιχνίδια στο «ουφάδικο» της γειτονιάς) το παιχνίδι γινόταν με τους φίλους ή τα αδέρφια μέσα στο σπίτι. Αργότερα η Νιντεντο η σέγκα και η σόνι μονοπώλησαν την αγορά και καταστήματα παιχνιδιών, βιντεοκλαμπ ή ηλεκτρικών συσκευών πουλούσαν φορητές παιχνιδομηχανές που σταδιακά μείωσαν την πελατεία στα «ουφάδικα» της γειτονιάς. Ειδικά περιοδικά μας έδιναν συμβουλές ακόμη και δωρεάν cd-rom για προγραμματισμό του Κόμοντορ ή του Άμσταρντ προκειμένου να φτιάξουμε μόνοι στα φοιτητικά δωμάτια το εικονοπαιχνίδι ( αγγλιστί TV Games ) . Σε αντίθεση με το σήμερα ο προγραμματισμός των παιχνιδιών αυτών ήταν δύσκολος για τον μέσο χρήστη. Τα ειδικά περιοδικά κυρίως το PIXEL έδινε συμβουλές ή τεχνικές οδηγίες πώς να φτιάξεις ένα «ηλεκτρονικό γκέιμ» στο σπίτι σου με βασική προϋπόθεση να κατέχεις από «κομπιούτερς».
Αυτό ήταν το πρώτο δυνατό ερέθισμα να ασχοληθούμε σοβαρότερα με τα βίντεο γκέιμς και κατ επέκταση με τους αρχαίους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που έπαιζαν σε περιβάλλον Ms-Dos και αργότερα με τα θαυματουργά πρώτα windows .Ήταν η εποχή που από το χαβαλέδικο παιχνίδι στα «ουφάδικα» πήραμε τον δρόμο για τα πρώτα εργαστήρια πληροφορικής .Ετσι συνδυάσαμε το βιντεοπαιχνίδι με την εισαγωγή στον κόσμο των υπολογιστών.
Καθένας από την εποχή εκείνη τράβηξε το δικό του μονοπάτι στην ζωή. Άλλος έγινε επισκευαστής -κατασκευαστής κομπιούτερ, άλλος ιδιοκτήτης ιντερνέτ καφέ, άλλος άνοιξε φροντιστήριο πληροφορικής, άλλος καθηγητής πληροφορικής σε σχολεία άλλος αξιοποίησε τις γνώσεις του στην εργασία του που κακά τα ψέματα όποιος σήμερα δεν γνωρίζει από η/υ θεωρείται τεχνολογικά αναλφάβητος!.Βέβαια για να φτάσει η γενιά μου σε αυτό το σημείο είχε να αντιμετωπίσει ακόμη και την χλεύη η την απαξίωση των υπολοίπων στις αρχές της προς μέσα της δεκαετίας του 1980 μια και όπως προείπα η ενασχόληση με τα tv games θεωρούνταν μια περιθωριακή ενασχόληση. Κάπως έτσι «μυήθηκε» η γενιά των νέων της δεκαετίας του 80 κι εδώ στην Φλώρια στον ψηφιακό κόσμο των pixels ( εικονοψηφία) και αργότερα στον κόσμο των multimedia εφαρμογών των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και της πληροφορικής υπο την ευρύτερη έννοια .
Εάν η δική μου γενιά ήταν η γενιά των tv games και των πρώτων Η/Υ η σημερινή γενιά είναι πιο τυχερή .Είναι η γενιά των internet coffee, των ασύρματων 5G κινητών τηλεφώνων και των ασύρματων internet. Εύχομαι να συνδυάσουν το παιχνίδι με την γνώση-πρακτικη εφαρμογή αυτής όπως «μυηθήκαμε»- αξιοποιήσαμε εμείς οι παλαιότεροι στις τότε «αρχαίες» τεχνολογίες .
Η σημερινή γενιά (των παιδιών μας πλέον)ας ευχηθούμε να πορευθούν τόσο για την πρόοδο την δική τους όσο και για την καλυτέρευση της παρακμάζουσας μας κοινωνίας.
