Ο Σταυρός της Φλωρίνης

 

Σιωπηλές Σκέψεις στο βουνό.....

Λάζος ο Βουνίσιος

Σήμα κατατεθέν, από μακριά και πριν ο επισκέπτης μπει στην ακριτική πόλη της Φλώρινας και δή την νύχτα, θα δει έκπληκτος να ξεπροβάλλει σαν φωτεινός αστέρας πάνω από τον ουρανό της πόλης ένας φωτεινός Σταυρός που κεντρίζει το βλέμμα του επισκέπτη! Πλαισιωμένος από τα άστρα σαν εικόνισμα μας αγκαλιάζει καθε φορα που ο ήλιος παίρνει την καθοδική πορεία του και χάνεται στον ορίζοντα Μας φυλάει θυμίζοντας σε όλους μας πως ο Κύριος βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά σκεπάζοντας με την αγκάλη του όλους εμάς που Τον έχουμε ανάγκη

Εκατέρωθεν της πόλης υψώνονται δύο βουνοκορφές σάν ..δίδυμοι πύργοι κάθε φορά που έρχεται κάποιος από την υπόλοιπη Ελλάδα η το Εξωτερικό . Αφορά την κορυφή του λόφου Αγίου Παντελεήμονα νοτίως και του υψώματος 1033 βορείως της πόλης. Κάθε βουνοκορφή της ΄Φλώρινας και απο μία ιστορία.....

 Μεγαλοπρεπής και υψηλός 33 μέτρα όσα τα χρόνια του Ιησού Χριστού μας, είναι ορατός ακόμη και την ημέρα στην κορυφή του βουνού (1.000 μέτρα ύψος) Κάνοντας έναν πρόχειρο παραλληλισμό, αυθόρμητα έρχεται στο μυαλό μου, ο Γολγοθάς και ο επίπονος θυσιαστικός αγώνας του Κυρίου μας να τον ανέβει.Έτσι λοιπόν θα πρέπει όλοι μας να κάνουμε τον προσωπικό αγώνα, και να ανέβουμε τον γολγοθά της ζωής μας , ώστε να ανταμειφθούμε με την αιώνια επουράνια ζωή...

Αν ποτέ λοιπόν αγαπητέ επισκέπτη σε φέρει ο δρόμος σου, προς τα εδώ πάνω στα βουνά μας , σήκωσε λίγο το βλέμμα σου ψηλά και θα θαυμάσεις και συ το μεγαλείο αυτό Θα νιώσεις Ταπεινότητα, Αγαλλίαση Αρμονία και ένα κύμα Αγάπης θα πλημμυρίσει όλες σου τις αισθήσεις Στην κορυφή του περιαστικού λόφου του Αγίου Παντελεήμονα υπάρχει ο Σταυρός της Φλώρινας με το εξωκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα που εορτάζουμε το θέρος. Ευρίσκεται νοτίως της πόλης , σε υψόμετρο 1005 μ περίπου στην θέση κούλα, σε μία μοναδικής φυσικής ομορφιάς τοποθεσία με πανοραμική θέα στο ορεινό λεκανοπέδιο και στα γύρω βουνά. Προς ανατολάς ευρίσκεται ο ορεινός κάμπος της Φλώρινας - της αρχαίας Λυγκηστίδας της αρχαίας Άνω Μακεδονίας του Λύγκου- με το κορυθαίολο όρος Βόρρας. Προς βορράν το Περιστέρι και βορειοδυτικά το όρος Βαρνούντας. Νοτίως ανυψώνεται επιβλητικά το χιονισμένο όρος Βίτσι. Από το σημείο του Σταυρού ορισμένες ημέρες του φθινοπώρου και της ανοίξεως όταν ο ορίζοντας καθαρίζει αρκετά είναι ορατά τα βουνά της Κοζάνης μέχρι και ο Μύτικας στον Όλυμπο.Από το σημείο του Σταυρού προς δυσμάς ξεκινάει μία κυματοειδής σειρά βουνοκορφών πυραμοειδούς επιμήκους ορεινών σχηματισμών σαν βασιλικό βυζαντινό στέμμα , όπου ενώνονται στον ορεινό αυχένα Βίγλας Πισοδερίου με το βουνό Βαρνούντας.

  Ο Σταυρός και το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα εκτίσθηκε το έτος 1971 από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Πρεσπών Φλωρίνης και Εορδαίας Αυγουστίνο Καντιώτη. Το εκκλησάκι εορτάζει κάθε 6η Αυγούστου , 40 ημέρες πρίν από την 14η Σεπτεμβρίου ημέρα του Τιμίου Σταυρού όπου τελείται την παραμονή εσπερινός και ανήμερα της εορτής πανηγυρική δοξολογία . Η επιλογή της εκκλησίας της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα, πλάι στον 33 μέτρων Σταυρό της Φλώρινας , 33 όσα και τα χρόνια της επι γής Παρουσίας του Ιησού Χριστού, κατασκευάστηκε για να μας υπενθυμίζει την Θεόσταλτη Αποκάλυψη του Κυρίου στους 3 μαθητές Του στο όρος Θαβώρ αλλά την μαρτυρική Σταύρωση Του Κυρίου στο Γολγοθά της Ιερουσαλήμ . Η εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα λίγα μέτρα πίσω από τον Σταυρό είναι μία μικρή εκκλησία στο βουνό,  πετρόχτιστη βυζαντινού αρχιτεκτονικού ρυθμού με λιτό πεντακάθαρο εσωτερικό διάκοσμο και τέμπλο που προϊδεάζουν τον προσκυνητή στην ταπεινότητα και στο σεβασμό του Ιερού χώρου που πρέπει να έχει.

Οι προσκυνητές για να φθάσουν διανύουν μία ορειβατική διαδρομή μέσα από πανέμορφα δασικά μονοπάτια θυμίζοντας τον μαρτυρικό Γοργοθά που διένυσε ο Κύριος πρίν την Σταύρωση Του. ¨ Ακριβώς επάνω από την είσοδο υπάρχει ένα όμορφο καμπαναριό σε ημικυκλική βάση το οποίο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στην περιοχή μας. Όταν χτιζόταν Σταυρός έβλεπα τις σκαλωσιές ανέγερσης του από το μικρό παραθύρι του σπιτιού μου , το έτος 1971 και είχα πάντα έντονη την επιθυμία να το δώ από κοντά. Ακόμη και σήμερα ανηφορίσω στην κορυφή του λόφου με τον Σταυρό της Φλώρινας χειμώνα - καλοκαίρι. Κάποτε οι πιο τολμηροί ανέβαιναν στην κορυφή του Σταυρού απο μία εσωτερική σκάλα όπου καταλήγει σε ένα μικρό εξώστη με ένα αλεξικέραυνο.Πρίν λίγα χρόνια κάποιοι θαρραλέοι νέοι ανέβηκαν και ύψωσαν την Ελληνική Σημαία στον μικρό εξώστη στην κορυφή του Σταυρού.  Σήμερα η είσοδος του Σταυρού με την εσωτερική σκάλα σφραγίσθηκε λόγω σοβαρού τραυματισμού - πτώσης από ύψος ενός τολμηρού αναρριχητή . Στον Σταυρό ανεβαίνουν ορειβάτες προσκυνητές όχι μόνο Φλωρινιώτες αλλά και άλλων περιοχών ακόμη και από την Κύπρο που τους συνάντησα πρόσφατα. Σε μία άκρη του προαύλιου χώρου υπάρχει ένα ξύλινο κιόσκι για την ξεκούραση του ορειβάτη προσκυνητή όπως και ένας κατατοπιστικότατος χάρτης ορειβατικών μονοπατιών με πινακίδες σήμανσης από την Δασική Υπηρεσία Φλώρινας .

Για την ιστορία αναφέρω ότι από την αρχαία Λυγκηστίδα της αρχαίας Άνω Μακεδονίας  - ελληνιστικά έτη - μεσαίωνας- τουρκοκρατία η κορυφή όπου είναι σήμερα ο Σταυρός λειτουργούσε ως «Ακρόπολη» - παρατηρητήριο των αρχαίων Λυγκηστών και μεταγενέστερων στην Φλώρινα. Η θέση όπου είναι χτισμένος ο Σταυρός ονομάζονταν «κούλα» ( Πύργος ) τα Μεσαιωνικά έτη μέχρι την απελευθέρωση της Φλώρινας. Προφανώς για τον λόγο αυτό σύμφωνα με διηγήσεις παλαιοτέρων στο σημείο υπήρχε κάστρο ή κάποια άλλη ανθρώπινη κατασκευή εκ της οποίας γινόταν η παρατήρηση καραβανιών ή επόπτευση για εχθρικές κινήσεις εισβολέων στον ορεινό κάμπο της Φλώρινας. Σύμφωνα με αναφορές παλαιοτέρων επι Γερμανής Κατοχής στην κορυφή εκείνη Φλωρινιώτες ύψωσαν την Ελληνική Σημαία ως πράξη εθνικής αντίστασης της αδούλωτης Ελληνικής ψυχής. Επι εμφυλίου στην κορυφογραμμή που ξεκινάει απ τον Σταυρό μέχρι την Βίγλα σημειώθηκαν σκληρές μάχες του εθνικού στρατού με τους  ξενοκίνητους αντάρτες κατά την διάρκεια της ιστορικής Μάχης της Φλώρινας την 12η Φεβρουαρίου του 1949- λεπτομέρειες για το σημείο αυτό θα αναφερθούν σε επόμενη ανάρτηση .

Αργότερα το έτος 1971 όπως είπα κατασκευάστηκε ο Σταυρός και το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα στην κορυφή του βουνού από τον αείμνηστο (αγαπημένο μου) Μητροπολίτη Πρεσπών Φλωρίνης &  Εορδαίας Αυγουστίνο Καντιώτη. Διανοίχθηκε δασικό μονοπάτι που ξεκινάει πλησίον του καταστήματος ΦΟΟΦ όπου μέσα από μία σχετικά δύσκολη διαδρομή που θυμίζει τον Γολγοθά , καταλήγει σε ένα ξέφωτο πρίν την κορυφή όπου ο ορειβάτης αντικρίζει με δέος τον Σταυρό με το εκκλησάκι .Υπήρχε και μία μεγάλη πινακίδα που απεικόνιζε το μονοπάτι του Γοργοθά για τον Σταυρό λίγο πρίν την είσοδο στο περιφραγμένο χώρο στις πέτρινες σκάλες, στην θέση όπου υπάρχει σήμερα ένα ξύλινο σπιτάκι στην τελευταία στροφή πρίν το κατάστημα του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Ομίλου Φλώρινας ( συντ Φ.Ο.Ο.Φ.) Περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα μέρος της δασικής έκτασης του λόφου περιφράχθηκε και έγινε εκτροφείο προστασίας της άγριας πανίδας από την Δασική Υπηρεσία Φλώρινας. Δυστυχώς παρά τις προσπάθειες των ανθρώπων της δασικής υπηρεσίας τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των προστατευόμενων ζώων έχω παρατηρήσει ότι έχει μειωθεί σημαντικά λόγω λαθροθηρίας ασυνείδητων κυνηγών που εισβάλουν ή καταστρέφουν την περίφραξη και σκότωσαν μεγάλο αριθμό άγριων ζώων που διαβιούσαν εκεί μέσα. Κατά καιρούς εισβάλει στον περιφραγμένο χώρο και μία ...αρκούδα, συνήθως τους θερινούς μήνες προς αναζήτηση τροφής ή καταφυγίου , την οποία αντίκρισα πρίν μερικά χρόνια από ασφαλή απόσταση χωρίς να με ενοχλήσει.

 

¨Ο Σταυρός της Φλώρινας γαληνεύει την ψυχή κάθε ορειβάτη όταν μετά από κοπιαστική ανάβαση του βουνού κατορθώσεις να φτάσεις μέχρι εκεί πάνω. Το δάσος, τα μονοπάτια, η φύση, η ανάβαση, η άφιξη στην κορυφή με τον Σταυρό , η προσευχή στο εκκλησάκι αποζημιώνουν και χαρίζουν αγαλλίαση ,γαλήνη ηρεμία ακόμη και .. ψυχοσωματική αρμονία σε κάθε προσκυνητή ,σε κάθε ορειβάτη περιπατητή . Κάθε φορά που ανεβαίνω στον Σταυρό δεν θέλω να κατηφορίσω στην πόλη. Είναι ωραία εκεί ψηλά στο βουνό της Φλώρινας με το Σταυρό και όσοι ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχουν έρθει ..απλά χάνουν μία μοναδική και σπάνια εμπειρία στην ζωή τους. Ναί εκεί ψηλά στον Σταυρό που φωτίζει σαν φάρος τις νύχτες ή σαν λαμπερός ήλιος τις συννεφιασμένες ημέρες ,διακριτός από χιλιόμετρα μακριά , εκεί ψηλά στο βουνό,  Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κάθε Έλληνα , του κάθε ακρίτα Φλωρινιώτη. Είναι κομμάτι αναπόσπαστο της ακριτικής ψυχής μας.

Θρόισμα αναμνήσεων

Στα πολύ μακρινά χρόνια μου όταν κατασκευάσθηκε ο Σταυρός στο βουνό του Αγίου Παντελεήμονα νοτίως της πόλης της Φλωρίνης, την 14ηΣεπτεμβρίου έκαστου έτους η προσέλευση του Φλωρινιωτών στο παρεκκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ήταν θα έλεγα μαζική . Εκεί ψηλά στην κορυφή του βουνού με τον Σταυρό μικροί μεγάλοι , μαθητές Δημοτικών , Γυμνασίων και Λυκείων, αγόρια και κορίτσια από τα κατηχητικά σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεως μας ανηφορίζαμε την ημέρα εκείνη λίγο πρίν τον καθιερωμένο αγιασμό με το άνοιγμα των σχολείων.

Ήμουν πολύ μικρός σε ηλικία όταν από το παραθύρι ενός παλαιού σπιτιού στην οδό Πρεσπών με μάτια όλο περιέργεια παρακολουθούσα την κατασκευή του Σταυρού . Οι ήχοι από τις οικοδομικές εργασίες ήταν ακουστοί σε όλη την πόλη. Ένα πρωινό καθώς άκουγα τα μαστόρια στις σκαλωσιές να καρφώνουν τα σανίδια του καλουπώματος μιμούμενος , πήρα κι εγώ ένα ...σφυρί και άρχισα να βαράω ασταμάτητα ένα ξύλινο σκαμνάκι του παιδικου δωματίου .Η συγχωρεμένη η Πισοδερίτισσα η γιαγιά μου βλέποντας με αντί να μαλώσει για την ζημιά που έκαμνα ( στο σκαμνάκι )  με το γλυκό της τρόπο μου πήρε το σφυρί από τα χέρια προκειμένου να μην το διαλύσω ολοκληρωτικα . Το σκαμνάκι υπήρχε στο πατρογονικό σπίτι ενώ τα σημάδια του σφυριού επάνω στην ξύλινη επιφάνεια του ήταν αποτυπωμένα στην ξύλινη επιφάνεια  του...

Αργότερα με το δημοτικό και το κατηχητικό σχολείο ακόμη και με παιδικούς μου φίλους ανηφορίζαμε στις 14 Σεπτεμβρίου εκεί ψηλά στον Σταυρό .Απ όλες εκείνες τις μακρινές νοσταλγικές αναβάσεις ξεχωρίζει στην μνήμη μου η ανάβαση με την οικογένεια ενός καλού παιδικού φίλου του Τζόνι ο  οποίος έφυγε από κοντά μας.  Ήμασταν με τον Γιάννη πρωτάκια στην Α΄Γυμνασίου. Παιδί Μικρασιάτη βιοπαλαιστή από την Κιουτάχεια της Μικράς Ασίας που διατηρούσε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο κοντά στο δημοτικό σχολείο. Αξεπέραστα ήταν τα φοινίκια που έφτιαχνε ο πατέρας του . Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε με την καλή οικογένεια του από το Γιάζι εκεί όπου υπάρχουν οι βραχοσπηλιές της πόλης. Το μονοπάτι ήταν ανηφορικό στους πρόποδες του βουνού, καθώς προσπερνούσαμε το γνωστο «βραχάκι» κάτω από το νεοϊδρυθέν ( τότε ) ξενοδοχείο πολυτελείας το «Ξενία» Λίγες ημέρες μετά το εγκαινίασε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄. Στην μικρή πλάτη μας κουβαλούσαμε ένα σακίδιο με τρόφιμα. Εγώ είχα μαζί μου και την πρώτη φωτογραφική μηχανή μάρκας Κόντακ που μου είχε χαρίσει ο πατέρας μου στο φωτογραφείο του Λάζαρου Καλίντση .Στο αγίασμα του Αγίου Παντελεήμονα ( δεν υπήρχε τότε το όμορφο σημερινό εκκλησάκι) κάναμε την πρώτη στάση για ξεκούραση και γέμισμα των παγουριών με το δροσερό νερό του. Συνεχίσαμε και βγήκαμε στο δημόσιο δρόμο που οδηγεί στο κατάστημα ΦΟΟΦ για να περάσουμε απέναντι. Εκεί δίπλα στην πέτρινη και σιδερένια σκάλα υπήρχε μία πανέμορφη πινακίδα με ζωγραφιά που απεικόνιζε το βουνό, το μονοπάτι στο δάσος και τον Σταυρό . Ήταν στο ίδιο σημείο όπου η δασική υπηρεσία έχει τοποθετήσει έναν χάρτη ορειβατικών διαδρομών και ένα πράσινο ξύλινο σπιτάκι από δίπλα. Αφού περάσαμε το συρματόπλεγμα της δασικής περίφραξης μέσα από ένα περιποιημένο ( τότε ) μονοπάτι συνεχίσαμε μέσα από τα ψηλά δένδρα την ανάβαση μας προς τον Σταυρό. Σε 3 πέτρινα διαζώματα του μονοπατιού «Γολγοθάς»κάναμε τακτικές στάσεις ξεκούρασης. Σήμερα τα δύο είναι ημιδιαλυμένα ενώ το ένα είναι σε καλή κατάσταση μέσα στο πευκόδασος του βουνού. Η μητέρα του Τζόνι συνεχώς μας ρώταγε για τις μαθητικές επιδόσεις , εάν μας αρέσει το διάβασμα, τι επάγγελμα θα θέλαμε να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε ,  μίλαγε να γίνουμε καλοί μαθητές , να ακούμε τους δασκάλους , να διαβάζουμε και όλα τα ....σχετικά όπως κάνει κάθε μάνα που ενδιαφέρεται αληθινά για τα παιδιά της . Φυσικά εμάς ο νούς ναι μεν ήταν απασχολημένος στα μαθήματα που άρχιζαν την μεθεπόμενη αλλα και στον ανήφορο του «Γολγοθά» που είχαμε εμπρός μας να διανύσουμε μέχρι τον Σταυρό για να εκκλησιασθούμε αλλά ο νούς μας «έτρεχε» και σε άλλες πρωτοεφηβικές ανησυχίες ,χόμπι, χτυποκάρδια και ...σκιρτήματα όπως συμβαίνει σε όλα τα πρωτοετή Γυμνασιόπαιδα!

Στην ορειβατική διαδρομή η εικόνα της πόλης ξετρύπωνε ανάμεσα στα κλαδιά των δένδρων σαν μέσα από κάδρο. Σε όλη την διαδρομή συναντούσαμε παρέες φίλων, οικογένειες , , συμμαθητές , σχολικά τμήματα όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων , παιδιά από το κατηχητικό , από το οικοτροφείο αρρένων, κορίτσια από το οικοτροφείο Θυλέων «Η Αγία Όλγα» ή από την φιλανθρωπική αδερφότητα «Η Αγάπη» Άνθρωποι σχεδόν κάθε ηλικίας συναντούσαμε στο μονοπάτι να ανηφορίζουν κι αυτοί για να προσευχηθούμε- εκκλησιασθούμε μαζί στο παρεκκλήσιο του Σταυρού Φλωρίνης τον οποίον κατασκεύασε ο αγαπημένος μου Επίσκοπος Πρεσπών Φλωρίνης Εορδαίας αείμνηστος Αυγουστίνος Καντιώτης. Μετά από πολλές διαδοχικές στροφές του μονοπατιού ξεπρόβαλε ο τεράστιος τσιμεντένιος Σταυρός ύψους 33 μέτρων να ανυψώνεται πάνω από τα τελευταία βράχια της κορυφής του βουνού. Στο εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα αλλα και στον περίβολο η κορυφή είχε γεμίσει πλήθος πιστών Φλωρινιωτών . Μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία με την οικογένεια του Γιάννη στρώσαμε ένα σενδόνι να καθίσουμε να φάμε ότι είχαμε φέρει μαζί μας σε κάτι βράχια εκεί όπου σήμερα υπάρχει ένα ..... «δάσος κεραιών τηλεπικοινωνίας -τηλεοράσεων κινητών η σταθερών τηλεφώνων και ραδιοφώνων» η αλλιώς τα .... «κέρατα του διαόλου» όπως τα αποκαλούσε χαρακτηριστικά στις πύρινες ομιλίες του ο αείμνηστος Μητροπολίτης μας . Ανάμεσα στο πλήθος ιερέων και πιστών διέκρινα τον επίσκοπο μας Αυγουστίνο Καντιώτη και θυμάμαι χωρίς δισταγμό και χωρίς να χάσω λεπτό έτρεξα να του φιλήσω το χέρι για να λάβω την ευλογία του . Οι πιο τολμηροί προσκυνητές από μία πορτίτσα στο πίσω μέρος της βάσεως σκαρφάλωναν μέχρι τον εξώστη του Σταυρού με την τρομερή πανοραμική θέα στα βουνά και τον κάμπο της Φλώρινας. Για λόγους ασφαλείας μερικά χρόνια αργότερα η πορτίτσα αυτή τσιμεντώθηκε διότι σημειώθηκαν σοβαρά ατυχήματα λόγω πτώσεων αναρριχητών .. Καθώς μεσημέριαζε ακολουθήσαμε ένα στενό μονοπάτι προς την τοποθεσία «Εισπουραρ η Ούτσπουρναρ ή Ίτσμπουρναρ » ( δεν υπήρχε δασικός χωματόδρομος) ανάμεσα από τις αλλεπάλληλες βουνοκορφές για να κατηφορίσουμε μετέπειτα στην πόλη. Σε όλη την διαδρομή ο Τζόνης είχε ένα μικρό τρανζιστοράκι (ραδιοφωνάκι) απ όπου ακούγαμε το μουσικό πρόγραμμα η τις ειδήσεις της ΕΡΑ Φλώρινας ενώ εγώ με την πρώτη μου kodak 127 i αποθανάτισα καμια 12αριά στιγμές της διαδρομής σε φίλμ «τύπου κασσέτα» εκ των οποίων στο φωτογραφείο του «Φώτο Καλίντση» εμφανίσθηκαν λόγω κακής εστίασης μονάχα 5 φωτογραφίες. Μόνο μία φωτογραφία έχω δυστυχώς στην οποία φορούσα μία διαφημιστική μπλούζα που έγραφε την λέξη Modesport και μία στάμπα με έναν ίππο να τρέχει Στο ξέφωτο μπροστα από τον Σταυρό της Φλώρινας , εκείνες τις στιγμές, έλεγα στον Γιάννη ...

Κοίτα Τζόνι πόσο μικρά φαίνονται από εδώ πάνω ψηλά στον Σταυρό τα σπίτια, οι δρόμοι, οι πλατείες, το ποτάμι, οι γέφυρες , το γήπεδο, η πόλη και τα χωριά ενώ οι άνθρωποι φαινόμαστε τόσο μικροί σαν τα .... μυρμήγκια ! Χρόνια Πολλά κύλησαν από τότε που ανηφόρισα με την οικογένεια του Τζόνι στον Σταυρό της Φλώρινας. Ακόμη και σήμερα εκεί ψηλά στον Σταυρό της Φλωρίνης κάθε φορά που ανεβαίνω να προσευχηθώ υπάρχουν στιγμές που εντυπωσιασμένος από την γαλήνη που επικρατεί δεν θέλω να ξαναεπιστρέψω κάτω στην πανέμορφη χαραδρούπολη μας. Οι αναμνήσεις , οι άνθρωποι ,τα βιώματα , οι μοναδικές στιγμές περνούν και χάνονται σαν το θρόισμα του φθινοπωρινού αγέρα στα κλαδιά των υψίκορμων δένδρων του βουνού .Ο Σταυρός όμως στέκει εκεί ψηλά για να φωτίζει σαν φάρος τις νύχτες μας και σαν λαμπερός ήλιος τις συννεφιασμένες η ομιχλώδεις ημέρες μας Ειδικά τούτες τις σκοτεινές εποχές που διανύουμε .....

 

   Όταν τέλη της δεκαετίας 1960 με 1970 χτίζονταν ο Σταυρός ήμουν μικρό παιδί και απ το παραθύρι στο σπίτι του παππού μου το περιεργαζόμουν με τις ώρες . Τα πρωινά οι ήχοι απο τις οικοδομικές εργασίες στις σκαλωσιές πρίν το καλούπωμα και τοποθέτηση τσιμέντου ήταν ακουστοί σχεδόν σε όλη την πόλη. Όταν αποπερατώθηκαν οι εργασίες κατασκευής του Σταυρού, καλοκαίρι πρέπει να ήταν , θυμάμαι αμυδρά τον αείμνηστο επίσκοπο μας Αυγουστίνο Καντιώτη επάνω σε γαϊδουράκι να ανηφορίζει ταπεινά για τα θυρανοίξια του παρεκκλησίου της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και πλήθος Φλωρινιωτών να τον ακολουθεί . Η εικόνα αυτή είχε ταυτιστεί στα μικρά παιδικά μάτια και στην σκέψη μου με ένα εικονάκι που μου χάρισε ο πατέρας μου. Την εικόνα του Ιησού την Κυριακή των Βαίων όταν αφού ανάστησε τον φίλο του τον Λάζαρο έφτασε στην Ιερουσαλήμ όπου Τον είχαν υποδεχθεί οι άνθρωποι μετά βαΐων και κλάδων για να ανηφορίσει μετά τον Γολγοθά του μαρτυρίου πρίν την Σταύρωση Του ... Από τότε ο Σταυρός με το μοναχικό εκκλησάκι στην κορυφή του λόφου του Αγίου Παντελεήμονα στέκουν σαν φάροι τις νύχτες και σαν φωτεινός ήλιος πάνω από αυτή την πόλη. Θα μπορούσε κάποτε να ήταν το σύμβολο τούτης της πόλης

Δεν υπάρχει ούτε ένας Φλωρινιώτης φυσιολάτρης, ορειβάτης η θρησκευόμενος πιστός που να μην ακολούθησε το μονοπάτι του «Γολγοθά» ,όπως το έχω ονομάσει , προκειμένου να ανέβει στον Σταυρό. Η ανάβαση προς την κορυφή με τον Σταυρό, που ευρίσκεται νοτίως της πόλης στην Φλώρινα, ξεκινάει από τους πρόποδες του λόφου Αγίου Παντελεήμονα κυρίως από τις βραχοσπηλιές στην γειτονιά Γιάζι . Απο εκεί ξεκινάει ένα ανηφορικό μονοπάτι που διέρχεται από το εκκλησάκι - αγίασμα του Αγίου Παντελεήμονα σε μία δασική έκταση μοναδικής φυσικής ομορφιάς αλλα και ιστορικής σημασίας από την αρχαιότητα . Είναι ένα μέτριας δυσκολίας ορειβατικό μονοπάτι που εν συνεχεία δια μέσου μιάς σιδερένιας σκάλας οδηγεί μετά από πολλές ανηφορικές στροφές στην κορυφή του βουνού με τον επιβλητικό Σταυρό. Στα πέτρινα σκαλοπάτια με το ξύλινο πράσινο σπιτάκι της δασικής υπηρεσίας εκεί στην τελευταία στροφή πρίν το καφεστιατόριο - κέντρο κοσμικών εκδηλώσεων του Φυσιολατρικού Ορειβατικού Ομίλου Φλώρινας (Φ.Ο.Ο.Φ.) υπήρχε κάποτε μία τεράστια πινακίδα με μία ζωγραφιά που απεικόνιζε πολύ παραστατικά την διαδρομή μέσα στο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα περιαστικό δάσος της δασικής υπηρεσίας ( εκτροφείο -δάσος προστασίας αγρίων θηραμάτων ) . Μετά τα λίθινα σκαλοπάτια υπάρχει μία σιδερένια σκάλα και συνεχίζει η ανηφορική πορεία προς τον Σταυρό. Ένα μονοπάτι ανηφορικό γεμάτο στροφές μέσα στο δασικό τοπίο , γεμάτο βελανιδιές, πεύκα, ακακίες , φλαμουριές κι άλλα ψηλά δένδρα. Ανα τακτά διαστήματα υπάρχουν λίθινα διαζώματα ξεκούρασης ανάμεσα σε αγριόχορτα, αγριολούλουδα και αγκάθια κάτω από πανύψηλα πεύκα. Στο πλάι ανάμεσα από τις πυκνές συστάδες δένδρων , κελαιδισμάτων πουλιών, κάτω από το θρόισμα του αέρα ξεπροβάλουν οι γειτονιές της πόλης, τα χωριά του ορεινού κάμπου , τα γύρω βουνά, τα σύννεφα και τον χειμώνα η ομίχλη που σκεπάζει την πόλη. Μέχρι αργά την άνοιξη αλλά και το καλοκαίρι αρχικά το χιόνι με το κρύο αργότερα η δροσιά μαζί με την απόλυτη ησυχία της φύσης συντροφεύουν τον ορειβάτη του μονοπατιού μέσα στο δάσος. Συχνά συναντάς νερολακούβες και ρυάκια αλλα και πεσμένους κορμούς γέρικων δένδρων με φανερά στο σαπισμένο ξύλινο κουφάρι τους τα ίχνη αγριογούρουνων , τερμιτών , φωλίτσες πουλιών η τρύπες που άφησαν οι δρυοκολάπτες του δάσους. Καθώς ανεβαίνεις η βλάστηση αλλάζει. Αισθάνεσαι την αλλαγή του υψομέτρου στην ανάσα, στις ποικιλίες αγριολούλουδων, στην βλάστηση, στην κόπωση των ποδιών καθώς το αίμα , η ενέργεια κυλάει σε κάθε κύτταρο του σώματος σου. Αναγεννιέσαι παρά την κόπωση που νιώθεις σαν αντικρίζεις ανάμεσα από τις φυλλωσιές βελανιδιών και φλαμουριών εκείνο το ξέφωτο στις τελευταίες στροφές του ανηφορικού μονοπατιού απ όπου ξεπροβάλει ο Σταυρός στο ύψωμα του βουνού. Αγναντεύεις από εκείνο το υψομετρικό επίπεδο των 1000μέτρων κάτω χαμηλά την πόλη, τα σπίτια, τους δρόμους , τις πλατείες. Ατενίζεις τον ορεινό κάμπο , τα χωριά, τα χωράφια, τους ποταμούς ,τους λόφους, τις οροσειρές , το μακρινό ορίζοντα κάτω από το απέραντο του ουρανού με τα νέφη αλλα και τις ακτίνες του ήλιου να τα τρυπάνε για να φωτίσουν, για να ζεστάνουν την γή. Νότια ξεπροβάλει μακριά ο Μύτικας του Ολύμπου και υψώνεται το χιονοσκεπές Βίτσι. Προς δυσμάς ο Βαρνούντας και η Βίγλα, ανατολικά πάνω απ τα σύννεφα ξεπροβάλει η κορυφή του όρους Βόρρας και προς Βορράν τα υψώματα 1033 & 1650 με το χιονισμένο Περιστέρι στο βάθος του ορίζοντα . Μόλις ο ήλιος γέρνει τα δειλινά στις βουνοκορφές της βίγλας -οροσειράς του βαρνούντα - το βουνό σχηματίζει στον ορεινό κάμπο μια τεράστια τριγωνική σκιά σαν πυραμίδα , συνειρμικά σε ταξιδεύει σε εκείνες τις αρχαίες.

 

Η οπτική αντίληψη , η πανοραμική θέα είναι πολύ διαφορετική από εκείνα τα επίπεδα του βουνού.Μικρός σε ηληκία ανέβαινα μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας στον Σταυρό από το ποτάμι της πόλης. Τα χρόνια περάσαν , ο βηματισμός της ανάβασης τώρα είναι πιο αργός μα πιο απολαυστικός αναλογιζομαι κάθε φορά που παρατηρώ θαυμάζω το δασικό αυτό θησαυρό πάνω από την πόλη. Στα ξέφωτα του μονοπατιού μικρός έπαιρνα χαρτί και μολύβι, σχεδίαζα και ζωγράφιζα ότι έβλεπα όπως την πόλη, τα σύννεφα, τα δένδρα , τον Σταυρό. Σήμερα προσπαθώ να αποθανατίζω τις μαγικές εκείνες στιγμές στην φύση με την φωτογραφική μηχανή μου.Δέν ξεχνώ τα αλεπούδια αλλα και τους λύκους του χειμώνα .Ουρλιάζοντας κατηφόριζαν τον χειμώνα την βουνοπλαγιά προς το χωριό Σκοπιά νοτιότερα του βουνού . Δεν θα ξεχάσω τα σκιουράκια που έτρεχαν ανάμεσα στα δένδρα για να φάνε τα κάστανα που τους είχα αφήσει να φάνε. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το αρσενικό ζαρκάδι που ξεπρόβαλε ανάμεσα από τα πεύκα και με κοίταξε σαν να μου .... Μιλούσε . Έφυγε ήσυχο στο κοπάδι του μόλις κατάλαβε ότι δεν ήμουν απειλή για εκείνο. Δέν θα ξεχάσω την δροσιά κάτω από τις ανθισμένες φλαμουριές τα καλοκαίρια καθώς κελάρυζε η βρύση η βουνίσια σε μια πηγή του δάσους. Δεν θα ξεχάσω τα αμέτρητα κοπάδια ..αγριογούρουνων που έτρεχαν σαν παλαβά στο άκουσμα της παρουσίας μου σε ένα πευκόδασος του μονοπατιού Δυστυχώς αρκετά από όλα αυτά έχουν εξαφανισθεί τα τελευταία χρόνια λόγω των παράνομων επιθέσεων λαθροκυνηγών .Δέν θα ξεχάσω ένα σούρουπο του Νοέμβρη που χάθηκα μέσα στο δάσος ..Ένα αγέρι άλλοτε δροσερός νοτιάς άλλοτε παγωμένος βοριάς αγγίζει το ιδρωμένο πρόσωπο σου καθώς συνεχίζεις την ανηφορική πορεία προς την κορυφή με τον Σταυρό. Σκόρπια λιθάρια υπάρχουν στο έδαφος από παλιά σκαλοπάτια, νταμάρια και βράχια που τα στολίζουν οι δροσοσταλίδες του πρωινού , οι σταγόνες των χιονιών σαν λιώνουν αργά την άνοιξη , οι πάγοι του χειμώνα εκεί στις τελευταίες στροφές του μονοπατιού. Το θέρος αγριόχορτα και αγκάθια ανάμεσα στο βουητό μελισσών , πανδαισία χρωμάτων αγριολούλουδων, θυμίζουν απάτητο από ανθρώπους δάσος κάνουν δυσδιάκριτο το μονοπάτι πρίν τελειώσει η ανηφορική πορεία στο μονοπάτι του Γολγοθά.

  Ανάμεσα από τα τελευταία βράχια του μονοπατιού φτάνεις στον τελικό προορισμό όπου ο επιβλητικός Σταυρός υψώνεται πάνω από την κεφαλή σου ... Προσεύχεσαι , πρέπει να προσεύχεσαι, κάθε φορά που ανεβαίνεις στον Σταυρό ύψους 33 μέτρων συμβολικά όσα έτη έζησε ο Ιησούς εδώ κάτω στην γή .Εκεί στο μοναχικό ξωκκλήσι με τον πελώριο Σταυρό και ένα ξύλινο κιόσκι της δασικής υπηρεσίας στο πλάι η κόπωση δίνει την θέση της στην ανακούφιση , στην ηρεμία, στην γαλήνη, στην απόλυτη αόρατη αρμονία παρουσία Θεού - ανθρώπου , φύσης και προσκυνητή- ορειβάτη. Η ψυχή μαζί με την σκέψη γαληνεύει σε ένα σιωπηλό διαλογισμό καθώς ατενίζουν τον επιβλητικό Σταυρό τον ορεινό όρίζοντα και το τοπίο που ξετυλίγεται κάτω απ αυτόν. Το μονοπάτι του Γολγοθά πάντα οδηγεί στις κορυφογραμμές εκείνες της αρμονίας ψιθυρίζω κάθε φορά που το ανεβαίνω .

 

Πόσο μικρά και ασήμαντα διακρίνονται και βουίζουν μακρινά τα έργα των ανθρώπων κάτω στα τσιμεντένια τα κλουβιά της χαραδρούπολης μας ! Το νιώθεις στην μοναξιά έντονα εκεί ψηλά εκεί στην κορυφή της αρμονίας . Πόσο ξεκάθαρα διακρίνονται όλα ακόμη κι εκείνα τα βουνά που δεν είναι ορατά μέσα απ την πόλη! Στον Σταυρό συχνά οι αετοί ή άλλα πτηνά , εκείνα τα υπέροχα φτερωτά πλάσματα , έρχονται κάνουν κύκλους πάνω στον ουρανό καθώς ανηφορίζω το μονοπάτι .¨Άλλοτε από τις φωνούλες τους καταλαβαίνεις ότι παραβιάζεις το δασικό τους βασίλειο άλλοτε νιώθεις ότι σε καλωσορίζουν με τα χαριτωμένα κελαιδίσματα στα κλαδιά των δένδρων . Νύχτωνε ,η ώρα πλησίαζε 12 τα μεσάνυχτα , ήταν δυσδιάκριτο το μονοπάτι της επιστροφής, τα χέρια και τα πόδια είχαν ματώσει προκειμένου να αναρριχηθώ τα συρματοπλέγματα της δασικής περίφραξης. Μέσα στο απόλυτο σκότος της νύχτας αντίκρισα από μακριά τα φώτα από ένα μικρό εκκλησάκι στο βουνό .Τότε έζησα τα εντονότερα συναισθήματα λύτρωσης, σωτηρίας αλλά και ανακούφισης..λέγοντας ......

Θεε μου πώς μας ανέχεσε τόσους μυριάδες αμαρτωλούς σε αυτον τον πλανήτη ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Κάπως έτσι θυμάμαι το μονοπάτι του Γολγοθά στο λόφο του Αγίου Παντελεήμονα που δεσπόζει σαν αρχαίο βασιλικό στέμμα στολισμένο το φθινόπωρο με φύλλα-καρπούς βελανιδιάς . Σαν εκείνα τα χρυσά αρχαία στεφάνια που φόραγαν στο κεφάλι οι αρχαίοι Μακεδόνες βασιλειάδες όπως ο Φίλιππος Β΄και ο Αλέξανδρος ο Μέγας. Εδώ σε αυτά τα υψώματα που οι αρχαίοι Λυγκηστές έστησαν την πόλη , τα οχυρά και τους ναούς τους αλλα και την ακρόπολη  εκεί ψηλά στην κορυφή του βουνού όπου στέκει σήμερα σαν φάρος ο Σταυρός της Φλώρινας. Οι Λυγκηστές και οι αρχαίοι Μακεδόνες από το γένος των Ηρακλειδών ενός ημίθεου που ονομάζονταν Ηρακλής .Εκείνος που διάλεξε το μονοπάτι το δύσκολο το ανηφορικό το γεμάτο δυσκολίες ...καθώς ανηφόριζε το βήμα του προς τον Όλυμπο. Ένα μονοπάτι ανηφορικό όπως όλα τα άλλα όπως κι αυτό που σας περιέγραψα και υπάρχει στο περιαστικό δάσος σε αυτό το βουνό νοτίως της πόλης .

 Ένας Γολγοθάς, ένα μονοπάτι, μιά ζωή, μια ύπαρξη, ένας προορισμός , ο Σταυρός του καθένα Κάθε φορά που ανηφορίζω το μονοπάτι , φτάνω στην κορυφή με τον Σταυρό εσένα Κύριε , εσένα Πατέρα, μου  σκέφτομαι , προσεύχομαι, καθώς η λευτεριά της σκέψης και της ψυχής λούζεται από το επουράνιο φώς του ηλίου. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, ήταν η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και της Ανάστασης του Κυρίου στο μονοπάτι Γοργοθάς επάνω στον Σταυρό της Φλώρινας .Στα υψώματα αυτά τελειώνει αλλα και αρχίζει η Ελλάδα ...

Λάζος ο βουνίσιος Ο λόγος που αποφάσισα σήμερα να σας γράψω είναι το θλιβερό γεγονός ότι οι μόνοι που νοιάζοντε για τα δύο αυτά φυσικά στολίδια (όσα μας απέμειναν) είναι οι πιστοί που ανηφορίζουμε στην εκκλησία του Σωτήρος ανήμερα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού ή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος , ρομαντικοί ορειβάτες, μοναχικοί πεζοπόροι και αθλητές όπως και άλλοι πολίτες που σκαρφαλώνουμε στα περιαστικά βουνά της Φλώρινας για να κάνουμε ένα μικρό διάλλειμα στην καθημερινότητα μας. Ναί παίρνουμε τα βουνά όπως λένε κάποιοι..

 

Νοτίως στην κορυφή του λόφου Αγίου Παντελεήμονα σε υψόμετρο 1010 μέτρων αντικρύζουμε τον Σταυρό , το σύμβολο της Πίστεως μας που έχτισε ο αείμνηστος και αγαπημένος μου Μητροπολίτης Πρεσπών Φλωρίνης και Εορδαίας Αυγουστίνος Καντιώτης εν έτος 1971 μαζί με το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Το παράπονο μου ώς ΄Φλωρινιώτης επι χρόνιa ανηφορίζω εκπέρα, είναι ότι Σταυρός που φωτίζει σάν φάρος τις νύχτες δέν είναι εύκολα προσβάσιμος τόσο σε εμάς του Φλωρινιώτες όσο και στους φίλους μας που επισκέπτονται την ακριτική μας πόλη που θέλουμε να ανεβούμε εκεί πάνω, να εκκλησιασθούμε , να προσευχηθούμε , να γαληνέψει η ψυχή του καθενός κάτω απο τις φλαμουριές αγναντεύοντας πανοραμικά τα βουνά και το ορεινό λεκανοπέδιο της αρχαίας Λυγκηστίδος της αρχαίας Άνω Μακεδονίας εδώ ψηλά στην σημερινή Φλώρινα. Ο βασικός λόγος που θεωρώ ότι δέν είναι προσβάσιμος είναι το γεγονός ότι εδαφικά ανοίκει στην δασική υπηρεσία του δήμου Φλώρινας. Είναι περιφραγμένος ώς χώρος εκτροφής αγρίων υπο προστασίαν ζώων όπως και της πλούσιας δασικής χλωρίδας . Ο δασικός δρόμος είναι κλειστός για ένα λχ τουριστικό λεωφορείο ακόμη και ένός Ι.Χ. ανθρώπων που δέν διαθέτουν απαραίτητα τις σωματικές και φυσικές ικανότητες να ανεβούν χειμώνα καλοκαίρι στον Σταυρό κυρίως λόγω ανεπαρκούς πρόσβασης στο σημείο.

Υπάρχουν βέβαια τα δασικά μονοπάτια αλλα όπως προείπα δέν διαθέτουν όλοι τις ανάλογες φυσικές δυνατότητες να ανεβαίνουν στον Σταυρό .¨


Ονειρο μου επι πολλά χρόνια είναι ο Σταυρός να γίνει οδικώς προσβάσιμος για τον πολύ κόσμο και όχι μόνο για μία μικρή μερίδα αθλητών , ορειβατων, φυσιολατρών που διαθέτουν τις αντίστοιχες ικανότητες. Να γίνει ένα σημείο προβολής της πόλης, ένα σημείο αναφοράς για την Φλώρινα όπου θα έχουν πρόσβαση μικροί και μεγάλοι σε ηλικία όλο τον χρόνο. Θα μπορούσε να προσελκύσει επισκέπτες για εναλλακτικό ορεινό ακόμη και Θρησκευτικό τουρισμό . Να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο αξιοθέατων της Φλώρινας

 

Παλαιότερα το έτος 2008 είχα δημοσιεύσει μία σκέψη για κατασκευή ενός τελεφερίκ "αναβατήρα" τύπου LIFT όπως εκείνο που υπάρχει στο χιονοδρομικό κέντρο στην Βίγλα Πισοδερίου. Ενώ η σκέψη υιοθετήθηκε αρχικά εν συνεχεία η μελέτη σκόνταψε ως συνήθως σε δύο αγκάθια. Η κατασκευή του αναβατήρα απο το...βαρόσι μέχρι τον Σταυρό θα κατέστρεφε σίγουρα το περιαστικό δάσος , το σπάνιο αυτό στολίδι της φύσης στην πόλη μας. Η οικονομική δαπάνη διχαζόταν στις απόψεις μερικών. Γίναν ( ίσως σκόπιμα και υποβολιμιαία) αντιπροτάσεις για τελεφερίκ Άλωνα - Βίγλα ( όχι πως ήταν και  άσχημη ιδέα)  , το θέμα πλάτιασε και οι τότε διαφωνούντες  κατόρθωσαν  "θριαμβευτικα" να αποσύρουν  την σκέψη ώς "ουρανοκατέβατο" θέμα σε κάποια  συνεδρίαση του δήμου. Αργότερα στις προηγούμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης παρακολούθησα τις ανακοινώσεις τους .Η αξιοποίηση του λόφου είχε καταντήσει "πασατέμπο" στα φέιγ βολάν τους.

Απο τότε μέχρι σήμερα τίποτα απολύτως δέν έγινε !. Λόγια , λόγια,. λόγια, μπλαμπλαδούρες, υποσχέσεις και σχεδόν καθόλου έργα πέραν απο μερικές ήπιες παρεμβάσεις στα δασικά μονοπάτια.. Εξ αρχής ο σχεδιασμός της τότε μελέτης αναβατήρα τύπου λίφτ απο το βαρόσι προς τον Σταυρό ήταν καταδικασμένος ώς ιδέα ώς μελέτη και ώς σκέψη.

Το δημοσίευμα εν έτος 2008 σάν σκέψη μου ήταν να γίνει Lift απο την βουνοπλαγιά του Δ.Δ. Σκοπιάς μέχρι τον Σταυρό και όχι απο το...Βαρόσι .Ούτε ένα δένδρο δέν θα ξεριζώνοταν ούτε το δάσος θα κινδύνευε να καταστραφεί.....αλλά αυτά θα μου πείτε τα είχαν για λεπτομέρειες !. Η σκέψη ,το έργο,  η μελέτη χάθηκε τελικά στα συρτάρια της λήθης  Ξοδεύτηκαν χρήματα σε μελέτες.. Τότε εν έτος 2008 υπήρχαν οι οικονομικές προϋποθέσεις υλοποίησης του έργου Τώρα ούτε στα..... όνειρα μας ! . Άλλη μία ανεκμετάλλευτη φυσική ομορφιά πήγε στράφι στις  αγκαθιές κάποιας και κάποιων συνοδοιπόρων αγκαθιών .......
 

Επειδή όμως "η ..ελπίς πεθαίνει τελευταία" επανέρχομαι μετα   χρόνια με μία νέα σκέψη χωρίς αναβατήρες και υψηλά κόστη λειτουργίας - συντήρησης κλπ. Η νέα ταπεινή σκέψη μου είναι η κατασκευή δασικού δρόμου ανόδου και καθόδου προς την περίφραξη της δασικής υπηρεσίας πλησίον του Σταυρού απο το Δ.Δ. Σκοπιάς , ειδική σιδερένια σκάλα τύπου "Λάμδα" διέλευσης απο την περίφραξη και κατασκευή σκαλοπατιών με χονδρούς κορμούς δένδρων στα μονοπάτια μέχρι τον Σταυρό. Η ιδέα είναι υλοποιήσιμη , δέν επιβαρύνει σημαντικά τα οικονομικά του Δήμου ή της Περιφέρειας  Έργο ενταγμένο σε ειδικό πρόγραμμα στρατηγικής ανάπτυξης των ορεινών όγκων μας .Δέν θα επιβαρυνθεί το φυσικό περιβάλλον ούτε θα διαταραχθεί το δασικό οικοσύστημα στην βουνοπλαγιά της Σκοπιάς. Όύτε κανένα δάσος θα χρειαστεί να ξεριζωθεί..

Επειδή όμως ο Σταυρός ευρίσκεται σε προστατευόμενη περιοχή της δασικής υπηρεσίας θα πρέπει παράλληλα να περιφραχθούν οι χώροι επισκεψημότητας ώστε να μήν διαταράσεται η ησυχία των εναπομείναντων προστατευόμενων αγρίων ζώων που ζούν εκεί μέσα τα οποία θαυμάζουμε και αγαπάμε όλοι πλήν μίας ελαχίστου δακτυλοδεικτούμενης μερίδας λαθροκυνηγών της πλάκας 'οπου κυνηγάνε ζώα και πουλιά -μέσα σε περιφραγμένη προστατευόμενη περιοχή - έχουν εξοντώσει σημαντικό αριθμό ζώων.

 

Εάν κατασκευαστεί ο δασικός δρόμος στην πλαγιά της Σκοπιάς τότε ο Σταυρός θα είναι προσβάσιμος μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας απο εκδρομείς, πεζοπόρους, απο τουριστικά λεωφορεία μαθητές σχολείων ακόμη και με ιχ ώστε να αναδειχθεί ώς ένα σπάνιας φυσικής ομορφιάς αξιοθέατο της προικισμένης από τον Θεό και την φύση πόλη της Φλώρινας με πανοραμική θέα . ¨Αλλωστε παρόμοια φυσικά αξιοθέατα έχουν αξιοποιηθεί εις το έπακρον σε άλλες πόλεις όπου υπάρχουν ιστορικά μνημεία, κάστρα και ιεροί ναοί σε κορυφές υψωμάτων στην περίμετρο των πόλεων τους σε νησιά , τουριστικά θέρετρα, σε χωριά και πόλεις. Πέραν αυτού ο δασικός δρόμος προς τον Σταυρό θα λειτουργεί ώς "αντιπλημμυρικός φράχτης" ή γραμμή απορροής βρόχινων υδάτων ή χιονιών που λιώνουν αργά την άνοιξη. Θα αποφευχθούν διαβρώσεις-κατολισθήσεις  του εδάφους -πτώσεις βράχων φερτών υλικών -  μέχρι και πλημμύρες στο Δ.Δ. Σκοπιάς .Θα αναπτυχθεί - προβληθεί ο εναλλακτικός ή θρησκευτικός τουρισμός ακόμη και ο οικισμός της Σκοπιάς με τα πολύ όμορφα παραδοσιακής μακεδονικής αρχιτεκτονικής σπίτια του. Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και το φυλάκιο Σκοπιάς απο όπου θα ανηφορίζει ο δρόμος (ή το τελεφερίκ -λίφτ)  και θα καταλήγει λίγο έξω  της Σκοπιας στο ύψος του Σταυρού.

 

Δέν υπεισέρχομαι σε τεχνικές λεπτομέρειες γιατί ούτε πολιτικός μηχανικός ,ούτε τοπογράφος,ούτε αρχιτέκτονας είμαι ούτε έχω σχέση με χωματουργικές η οδοποιιτικές εργασίες.   Είμαι ένας Φλωρινιώτης που αγαπάει αληθινά τον τόπο που γεννήθηκα , κάνω όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες διάφορες προτάσεις και πολύ λυπάμαι γιατί τόσα χρόνια τοποθεσίες με σπάνια φυσική ομορφιά και ιστορία έχουν αφεθεί κυριολεκτικά στην μοίρα τους.

 [παρένθεση..θα ήθελα να αναφέρω ότι κακώς επιλέχθηκαν οι δίδυμοι μεσαιωνικοί πύργοι ώς λογότυπο του δήμου μας αλλά θα έπρεπε να ήταν ο Σταυρός τα δύο βουνά και η πόλη ώς οικόσημο μας] 

 Εύχομαι ο Κύριος να φωτίσει το μυαλό των αρμοδίων...