Τοποθεσία σε υψόμετρο 1400 μέτρα πάνω απ την Φλώρινα.
"Η ζωή μας είναι μικρή πιο μικρή απ όσο την φανταζόμαστε Εμείς περαστικοί διαβάτες ορειβάτες στα ανηφορικά μονοπάτια της . Δεν έχει σημασία το τώρα αλλα τι χνάρι θα αφήσεις στους αγέννητους στους επόμενους σε αυτό το ανηφορικό μονοπάτι .Αν δεν έχεις να αφήσεις κάτι καλό γι εκείνους παράτησε τα. Περισσότερο καλό θα τους προσφέρεις "
¨Ηταν σήμερα το μεσημέρι σάν ανηφόρισα σε εκείνη τη πλαγιά του βουνου. Ανάμεσα απο τις ανθισμένες δασοπλαγιές και τ αγριολούλουδα όπου ξεπρόβαλε σάν όνειρο , το καταφύγιο . Φτερούγες Νίκης έγραφε μία επιγραφή.Στον εξώστη ένα τραπέζι και ένα παγκάκι. Στο εσωτερικό η σόμπα το τζάκι καρέκλες ο κοιτώνας . Κοντοστάθηκα οι μνήμες με ταξίδευαν χρόνια πρίν ...Το βουνό απο τότε έχει αλλάξει.
Δασικός δρόμος και μιά πλαγιά όπου το πέρασμα της πύρινης λαιλαπας πρίν 20 χρόνια άφησε γυμνή την πλαγιά Πιό περά οι υλοτομήσεις σχημάτιζαν΄μία τεράστια καρδιά Μαρτυρικό βουνό ΄καημένο πόσα και πόσα είδαν οι πλαγιές οι ρεματιές οι ράχεςσου Ένας αετός πετούσε ψηλά καθώς φύσαγε νοτιάς Η πόλη στο βάθος κυριολεκτικά ένιωθα ότι ήταν κάτω απο τα πόδια μου. Το 1033 ΄κι αυτό απέναντυ και ένα πλάτωμα ένας αυχένας με δυό ερειπία πολυβολεία ένα κιόσκι μία βρύση σε βράχο μερικά ξωκκλήσια΄με δένδρα και πουρνάρια παρέα . Ξεχασμένα κι αυτά μόνα μέσα στην μοναξιά την ερημιά στο φύσημα που νοτιά αέρα ....Ιστορία πικρή σάν δίκοπο μαχαίρι .Κι αυτή μονάχη της σάν την ανθισμένη κορομηλιά στο Παλαιοχώρι...Η Τάιμα η κορυφή αυτή η πανόρια στέγη στα βόρεια της πόλης. Κάθε φορά κάθε άνοιξη σάν μαγνήτης τραβάει το βλέμμα του .Δέος φόβο αλλα και θαυμασμό νιώθω κάθε φορά που το βλέμμα μου ακουμπάει την κορυφή εκεί ξηλά στα σύννεφα .. Ο ψηλότερος προορισμός ο πιό επίπονος ο κοπιαστικότερος σχεδόν μία ημέρα παλαιότερα χρειαζόσουν για να αγναντεύσεις απο εκεί ψηλά ...για να ακουμπήσεις έστω νοερά τον ουρανό τα σύννεφα τον Θεό...
Ξαναμπήκα στο εσωτερικό του καταφυγίου...Σε ένα σημείο είδα παλιά κάδρα του ορειβατικού ομίλου . Ορειβάτες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Μνήμες άνθρωποι που αγαπήσαν αληθινά τα βουνά , ναί αυτά που αντικρύζω και περιπλανιέμαι κάθε τόσο μονάχος με τις ώρες στην αγκαλιά , στην γαλήνη, στην απέραντη σιωπη τους.Μιά νοσταλγία ανάκατη με μελαγχολία με πιάνει σάν περπατώ σε εαυτό το ψηλό βουνό.
Μία παλαιά κορνίζα ακόμη σάν σφήνα έχει καρφωθεί στο μυαλό μου Έγραφε και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...
"..αγάπησε και προστάτευσε την φύση, η φύση θα στο ανταποδώσει …"
" ¨ενα δένδρο σου προσφέρει χιλιάδες σπίρτα.Ομως ενα σπίρτο καίει χιλιάδες δένδρα.."
Φ.Ο.Ο.Φ.
Σοφές και σπουδαίες συμβουλές απο έναν πρωτεργάτη φυσιολάτρη ορειβάτη . Μία Φλώρινα παλαιότερων σοφότερων εποχών με δύο μηνύματα διαχρονικά , αιώνια...Ναί αυτό είναι το μήνυμα του Δυστυχώς δέν το εφαρμόζουν όλοι οι σημερινοί και μοντέρνοι στην καθημερινότητα τους Αποξενωθήκαμε ώς άνθρωποι απο την φύση μας Τι και σάν ανοιξιασε η "καλοκαίριασε" οι καρδιές το μυαλό και η ψυχή μας ακόμη χειμώνα έχει. Άς γίνει ο ανέσπερος φάρος στην ζωή μας γιατί αυτές οι μικρές ασήμαντες χαρές , ο χρόνος που αφιερώνουμε εκεί ψηλά στα βουνά , στα όμορφα δάση , στην φύση, αυτά τα ανθοστόλιστα βουνίσια τοπία , αυτές οι συμβουλές έχουν μεγάλη αξία στην ζωή μας. Αυτά σε εξυψώνουν φίλαράκι μοιυτ . Η φύση και όχι ο άψυχος κόσμος των μηχανών και των αριθμών όπου μας έχουν όλους φυλακισμένους στα τσιμεντένια μας κλουβιά σάν τα καναρίνια ....
Σκεφτόμουν σάν αγνάντευα εκείνο το παραδεισένιο τοπίο εκείνο το δάσος εκείνα τα σπάνια μονοπάτια με τα κρυστάλλινα νερά στις πετρόχτιστες βρύσες …
Η ήλιος αχνά έδυε στο κορφανηφόρι του Βαρνουντα και όσο πλησιάζε ή ώρα να αναχωρήσω απο εκείνο το μαγικό βουνίσιο τοπίο άλλο τόσο ράγιζε η ψυχή μου που έπρεπε να κατηφορίσω στα βαρετά και συνηθισμένα ...
Η ήλιος αχνά έδυε στο κορφανηφόρι του Βαρνουντα και όσο πλησιάζε ή ώρα να αναχωρήσω απο εκείνο το μαγικό βουνίσιο τοπίο άλλο τόσο ράγιζε η ψυχή μου που έπρεπε να κατηφορίσω στα βαρετά και συνηθισμένα ...
Λάζος ο βουνίσιος
