Αυτές τις ημέρες συγκλονίσθηκα με την είδηση του πρόωρου χαμού ενός από τα ποιο αγαπημένα πρόσωπα που σημάδεψαν σαν ορόσημο τα παιδικά , σχολικά μου, χρόνια.
Πάνω από όλα ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ και εν συνεχεία δάσκαλος μου, εκεί στις τελευταίες τάξεις του Α΄ Δημοτικού σχολείου Φλώρινας, στα τέλη της δεκαετίας του 1980.Ο άνθρωπος όπου στα ξύλινα μαθητικά θρανία , στην άψογη σχολική αίθουσα πέραν των σχολικών μαθημάτων μας χάρισε πολύτιμα εφόδια για την μετέπειτα πορεία της ζωής μας. Μας δίδαξε, μας γαλούχησε, μας αγάπησε χαράζοντας ανεξίτηλα την μνήμη με την ζεστή ανθρώπινη παρουσία του. Τους μαθητές του, μας αγάπησε σαν παιδιά του, σαν αληθινός στοργικός πατέρας στο νέο σπίτι που ήταν τότετο σχολείο. Ήταν αυτός που μας έπλασε έτσι ώστε να αγαπήσουμε το σχολείο, τα γράμματα, τους αριθμούς, τα βιβλία αλλά και αξεπέραστες αξίες στην ζωή μας .
Παραμένει να είναι ένα πρότυπο δασκάλου στην μνήμη μου. Ήταν αυτός που μας δίδαξε πώς να λειτουργούμε σαν ομάδα στις πολυποίκιλες κοινωνικές, πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις της τάξης μας. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που διοργάνωνε ανεπανάληπτες εκπαιδευτικές εκδρομές με όλη την σημασία της λέξεως. Χάριν σε εκείνον ήμασταν από τα πρώτα δημοτικά σχολεία της Ελλάδος. που επισκέφθηκε την Βεργίνα όταν ο αρχαιολόγος κ.Μανώλης Ανδρόνικος έφερε στο φώς ,τους Μακεδονικούς τάφους του Φιλίππου του Β΄ στην σημερινή Βεργίνα. Χάριν σε εκείνον προσευχηθήκαμε για πρώτη φορά στην Παναγία την Σουμελά. Αντικρίσαμε όλο δέος το σπήλαιο του Περάματος, το σπήλαιο των Πετραλώνων. Γνωρίσαμε του χορούς του πόντου στην Εύξεινο λέσχη, διοργανώσαμε συναντήσεις με άλλα σχολεία …..
Ήταν ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος μας δίδαξε με τον τρόπο , την στάση της ζωής του , τις αρετές της ζωής όπως το μέτρο, το ήθος, την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, την αγάπη για τους αδυνάτους, την κοινωνικότητα, την ευγενή άμιλλα, την επίπονη αλλά και επίμονη προσπάθεια, την θέληση για γνώση, για καταξίωση, τον αληθινό αγώνα για …την απόκτηση αληθινής Παιδείας του ανθρώπου. Ήταν ο δάσκαλος εκείνος του Α΄ Δημοτικού σχολείου όπου σαν σχολούσαμε, μαζευόμασταν σαν ένα σμάρι μελισσών γύρω του .Μας ξεπροβόδιζε πέραν των σχολικών εγκαταστάσεων συζητώντας μαζί μας.. Ήταν ο μεγάλος φίλος στο σχολείο όπου στις ασήμαντες ή σημαντικές στεναχώριες ερχόταν στο πλάι, συζητούσε μαζί μας , δίνοντας θάρρος, κουράγιο, ελπίδα. «Σκούπιζε» τα δάκρια αλλά και «φώτιζε» τα παιδικά χαμόγελα με τον δικό του μοναδικό τρόπο .Νιώθαμε στην τάξη ότι ανήκαμε σε μία δεύτερη οικογένεια, την μικρή κοινωνική ομάδα της τάξης του σχολείου. Δέν θα ξεχάσω ποτέ, εκεί στην πρώτη γυμνασίου, επιστρέψαμε στο δημοτικό σχολείο , τον ψάχναμε ακόμη για να μας συμβουλέψει!.
Πέρσι δάσκαλε σε έψαχνα στο στέκι σου , στο καφενείο. Στο ράδιο έπαιζε τραγούδια από τον αγαπημένο σου Στέλιο Καζαντζίδη .Δέν σε συνάντησα…. Όμως σου χάρισα ,δίνοντας μέσω του συνονόματού σου, ένα μικρό ημερολόγιο. Σήμερα …Μία απερίγραπτη θλίψη, ένα πικρό δάκρυ ρέει μέσα στην ψυχή μου για το αναπάντεχο γεγονός της πρόωρης απουσίας σου. ¨Ένας σιωπηλός μα συνάμα μέγιστος αστέρας έφυγε από την επίγεια εν ζωή πορεία.
Πρώτα άνθρωπος και μετά δάσκαλος .Από τα χρόνια εκείνα αντηχούν τα λόγια σου που μας έλεγες…
«Προτιμώ να καθίσω σε μία γωνιά , σε μία άκρη του μαθητικού θεάτρου να σας καμαρώνω , να σας χειροκροτώ, να σας διορθώνω ,όσο μπορώ, και όταν τελειώσει η παράσταση τελευταίος θα φύγω από την αίθουσα»
Πάντα κοιτούσε με το διορατικό βλέμμα του την ουσία και όχι της επιφάνεια των ανθρώπινων πραγμάτων..
Αγαπημένε δάσκαλε κύριε Γιώργο δεν ξέρω αν έπραξα σωστά που τα έγραψα όλα ετούτα Να ξέρεις μόνο ότι το «τσιγάρο που άναψες στο διάλλειμα εκείνο», δεν έσβησε ποτέ μα ούτε πρόκειται να σβήσει στο διάβα του χρόνου .Σπάνιοι άνθρωποι σαν εσένα, ποτέ δεν σβήνουν γιατί το «κερί» που άφησες αναμμένο θα λάμπει σαν ανέσπερος αστήρ σε όσους είχαν την τύχη την ευτυχία να μαθητεύσουν , να σε γνωρίσουν. .Θα σε θυμόμαστε για πάντα….
Καλό σου ταξίδι κύριε Γιώργο
Ένας μαθητής σου
