Το βραχάκι του έρωτα

Γράφει ο Λάζος ο βουνίσιος
Στους πρόποδες του λόφου τ Αγίου Παντελεήμωνα, ανηφορίζοντας στ αριστερά απο το μονοπάτι πρός το ομόνυμο εκκλησάκι , κάτω απο το στοιχειωμένο Ξενία, υπάρχει μία εξοχή βράχου. Το "βραχάκι" των παιδικών μου χρόνων μία ανάσα απο την πόλη απέχει. Κάθε φορά που κοντοστέκομαι στην γέφυρα του Μητροπολιτικού Ναού στο βαρόσι, αγναντεύοντας το δάσος ξεχωρίζει στα δεξιά του μαγευτικού τοπίου το βραχάκι αυτό.Στέκει στήν ίδια θέση αναλοίωτο απο τους βορειάδες, τα χιόνια, τις λάσπες στο πέρασμα του χρόνου. Λές και αντιστέκεται πεισματικά θυμωμένο στην βουνοπλαγιά εκείνη, πλαισιωμένο απο βελανιδιές και άλλα δένδρα σάν αρχαίο μακεδονικό στεφάνι.

 Το έχω εντοπίσει σε κιτρινισμένες φωτογραφίες , τότε που πρίν καεί το 1033 υπήρχε πευκόδασος . Το ανακαλύπτω και σε ένα ζωγραφικό οικογενειακό κειμήλιο στο πατρικό μου . Τότε που ο λόφος ασκεπής, άδενδρος, ρεμάτος χαράδρες,αμπελοχώραφα πιό ψηλά, μονοπάτια και ένα καφενείο στους πρόποδες στα οποία σήμερα υπάρχουν λίθινα απομεινάρια ή ίχνη πνιγμένα στην οργιώδη βλάστηση .Σήμερα όλα έχουν χαθεί στο πέρασμα των αιώνων, των γενεών , των ανθρώπων που ήρθαν, μεγάλωσαν κι έφυγαν για πάντα. Τότε που η Φλώρινα ήταν μικρότερη, γεμάτη μικρά σπιτάκια και τα μόνα που ξεχωρίζανε ήταν η Μητρόπολη,οι εκκλησιές,  το Οικονομικό Γυμνάσιο, η Ακαδημία . Πάνω απο το βραχάκι αυτό ήταν ένα χωράφι. Ναί εκεί όπου οι αρχαιλόγοι ξέθαψαν αρχαία αγάλματα, πυθάρια, πέτρες, τοίχους, κ.α ευρήματα όπως η Άρτεμις στο αρχαιολογική μουσείο και η ελληνιστική πόλη με απέραντη θέα σε όλο τον κάμπο.Στήν κορυφή η ακρόπολη με τον Σταυρό της πόλης.Απέναντι απο το βραχάκι εκείνο ξεδιπλώνει επιβλητικά τον βουνίσιο όγκο του , το όρος  με κορυφή την τάιμα Δέος σου προκαλεί ο όγκος αλλα και η ιστορία του. Αργότερα οι σκέψεις "ταξιδέψανε" σε ένα πισωγύρισμα της ζωής μου στα παιδικά χρόνια , στις διηγήσεις των μεγαλυτέρων μου. Τότε όπου η διασκέδαση , η απόδραση απ την καθημερινότητα, τότε που τα καφενεία ήταν λιγοστά όπου κάθονταν μόνο οι "γέροι" όπως λεγαμε, τότε που δέν υπήρχαν τηλεοράσεις , οι ευκαιρίες ήταν λιγοστές να συναντήσεις δημοσίως το ταίρι σου το βραχάκι αυτό είχε την δική του ιστορία. Τότε οι ερωτευμένοι δίναν ραντεβού στα πέριξ βουνά, οι νεώτεροι διασκεδάζαμε , συζητούσαμε, κάμνανε εκδομούλες σάν ξεσυννέφιαζε, τότε που η μόνη επιλογή εξόδου ήταν τα πανέμορφα βουνά μας.

Δέν ήταν λίγες οι φορές στο βραχάκι εκείνο όπου μαζί με συμμαθητές μή έχοντες που να πάμε σκαρφαλώναμε εκεί πάνω. Ο πρώτος που έφτανε οι λοιποί τον κερνάγαν . Με τον Πέτρο, τον Πάύλο και πολλούς άλλους φίλους παίρναμε τα βουνά και ..καπνίζαμε στα κρυφά "Ρήγα" "όλντνέιβι" πλακέ "άσσο παπαστρατο". Μιλούσαμε για μπάλα, διαβάζαμε περιοδικά, μιλούσαμε για μπάλα,για τα ..κορίτσια , για μουσική , και για άλλες προ και εφηβικές ανησυχίες που είχαμε. Πάντως όχι για το σχολείο!. Θυμάμαι τον Άκη και τον Γιάννη. Ακούγαμε τους Κiss και σκεφτόμασταν σάν μεγαλώσουμε να κάνουμε συγκρότητα και στο ΦΟΟΦ να βάλουμε τεράστια ηχεία να μας ακούει όλη πόλη.Μακριά απο την υπερσυντηριτική ματιά της τότε κοινωνίας κρυβόμασταν στο βραχάκι εκείνο, αμέριμνοι καπνίζαμε,πίναμε σπαστούς φραπέδες, τραγουδούσαμε, στα χέρια με  φορητά ραδιομαγνητόφωνα , να πιάσουμε κανέναν πειρατικό σταθμό ή να ακούσουμε καμιά ρόκ ή μέταλ κασσέτα.

Διασκεδάζαμε όπως μόνο εμείς ξέραμε. Σάν περνούσε κανένας αρτηριοσκληρυντικός "γέρος" και μας κατσάδιαζε σάν καπνίζαμε τρέχαμε στο κατήφορο σάν τρελά κατσίκια μέχρι το ποτάμι .Άσε τι γινότανε με τις τούμπες και τα κουτρουβαλίσματα καθώς πέφταμε .Κάποτε ένας φοιτητής, δάσκαλος στο σχολείο, μας πήγε εκδρομή εκεί και μας είχε πεί ότι ήταν το βραχάκι του..έρωτα. Λές και εμείς δέν ξέραμε! Αρκετά αργότερα ένας άλλος μου είπε ότι απ κει πέρασε ο Μέγας Αλέξανδρος σάν παραθέριζε μικρός στο παλάτι της  γιαγιά του και άφησε ένα ίχνος στο βράχο, σάν πέταλο, απο τον ίππο του, για να θυμήζει την δοξασμένη κυριαρχία του. Λίγο μετά στο Γυμνάσιο οι φίλοι οι παρέες που ανεβαίναμε στο βουνό αραιώναν. Ανέβαινα μονάχος να ζωγραφίσω, να  βγάλω φωτογραφίες της πόλης με την πρώτη κόντακ μου. Το έσκαγα στο βραχάκι όταν με "ψυχοπλακώναν" διάφορα στην πόλη με τις πολλές πολυκατοικίες της γενιάς της ανοικοδομήσεως που άλλαξαν το φόντο των φωτογραφίων του βράχου με την πόλη.Τότε όπου πληθαίναν σάν τα μανιτάρια τα μπάρ, οι ντίσκο, οι παμπ , τα μπουζουξίδικα και οι καφετερίες, τα κανάλια στο χαζοκούτι, μετα τα βίντεο , σήμερα τα κομπιούτερς.

Στο βράχο εκείνο ο πρώτος έρωτας, το πρώτο φιλί, το πρώτο χτυποκάρδι ήταν καπου στην Γ Γυμνασίου με την "ωραία Ελένη". Σάν τον "Πάρη στα κλεφτικα της Τροίας" έδωσα το πρώτο φιλί στον βράχο εκείνο. Λίγο πιό πάνω συνομήλικοι μου είχαν στο κασσετόφωνο ηχούσε το τέμπλ οφ δε κίνγκ .Τα φιλιά μπερδεύονταν με την ροκ μπαλάντα εκείνο το πλυμηρισμένο στα πορτοκαλί χρώματα δειλινό καθώς ο ήλιος έδυε κάπου στην Βίγλα. Τυφλωμένοι απο το φώς του εφηβικου φλέρτ αγναντεύαμε την πόλη λές και αγναντεύαμε την ζωή μας όλη!Αργότερα με τον Μιχάλη και την ξύλινη κιθάρα του τραγουδούσαμε Παπακωνσταντίου Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Το χειμώνα πρίν ατ Χριστούγεννα ανάψαμε φωτιά στο κατεδαφισμένο καφενείο στους πρόποδες τους λόφου. Έτσι για να είναι ορατή η φωτιά μας σε όλη σχεδόν την πόλη..Το τί κρύο και παγωνιά είχαμε φάει με τον Άκη τον Μιχάλη και τον Νίκο ακόμη τα θυμάμαι.Αξέχαστα χρόνια.

Λίγο πρίν μεταναστεύσω σε άλλη πόλη οι τελευταίες αναμνήσεις απο το βράχο εκείνο ήταν κάτι ..σεληνόφωτα βράδυα παρέα με Θρακιώτες φοιτητές της πόλης.Ακούγαμε με τον Γιάννη black sabbath το Paranoia ή τον Οζζυ ορζμπουρν σάν σκληροπυρηνικοί μεταλλάδες ακολουθόντας το δασώδες μονοπάτι που οδηγεί απο τον βράχο μέχρι τα νεκροταφεία του Άι Γιώργι. Λές και έβλεπες μυσταγωγία φρικιών μέσα στο δάσος όπου κάτι ψυχεδελικοί ροκάδες κάναν τα ορφικά μυστήρια τους υπο το φώς της σελήνης!..Αργότερα μετανάστευσα οριστικά σε άλλη πολιτεία.

Τήν τελευταία φορά που πήγα ήταν θέρος του 2008 .Ξαπλωμένος στον βράχο παρέα με μιά .χελώνα που έτρωγε φρέσκο χορταράκι αναπολούσα τα χαμένα χρόνια της αθωότητας.Πήγα να ξεσκονίσω τις μακρυνές  αναμνήσεις μου .Ο Πέτρος και ο Παύλος χάθηκαν. Οι φοιτητές δέν ξέρω που είναι. Ο Γιάννης κάπου κάπου εμφανίζεται. Οι μαθητικοί φίλοι άλλοι απο εδώ άλλοι απο εκεί σκόρπιοι. Η ¨ωραία ελένη" την βλέπω και την ακούω την φωνή της  κάπου κάπου χαμένη κι αυτού, στου Αγαμέμνωνα  τα σκοτεινα παλάτια.Τα όλντνέιβι ο ρήγας οπαπαστράτος εξαγοράστηκαν απο πολυεθνική εταιρία σιγαρέτων.Οι μικρές βελανιδιές ψηλώσαν πέριξ του βράχου. Μόλις που φαίνεται το Βαρόσι και η αγνώριστη πόλη με τα τσιμέντα και τις πολυκατοικίες. Το μονοπάτι πρός το..νεκροταφείο υπάρχει ακόμη. ¨Αν και για να το διαβείς μόνο έρπωντας μπορείς να φτάσεις στο τέρμα.

¨ομως το βραχάκι ακλόνητο παρέμεινε στην θέση του.Δέν διαβρώθηκε απο τις μαστιγιές του χρόνου και των καιρικών φαινομένων.Παρέμεινε σταθερά στην θέση του λές και με περιμενε να αλφαδιάσω επάνω στην σκληρή επιφάνεια του. Να μου θυμήζει τα παλιά για να μην χαθούνε στο άυριο κι άς κάποια σκουπίδια ή παρδαλά σπρέι υπάρχουν στην ράχη του.Ακόμη και εάν χαθούμε και έρθουν άλλοι να ξαποστάσουν επάνω του.Ο βράχος εκείνος πάντα βράχος θα παραμείνει.