Τετάρτη 7 Μαρτίου 2018

Ο Τζόνης του Ζαχαροπλαστείου

Αναμνήσεις για ένα παιδικό μου φίλο που έφυγε νωρίς  -Λάζος ο Βουνίσιος
Όταν ήμασταν όλοι νέοι τότε στα παιδικά μας χρόνια ζήσαμε τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια και κάναμε τους καλύτερους φίλους της ζωής μας. Τότε σε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου γνώρισα έναν από τους πολλούς παιδικούς φίλους μου. Εγώ πήγαινα στο Α δημοτικό και αυτός στο Β δημοτικό σχολείο μετά την γέφυρα στο ποτάμι.
alt
Ονομάζονταν Γιάννης μα όλοι τον γνωρίζαμε με το χαϊδευτικό του «Τζόνης». Όλη η οικογένεια του από μικρή ηλικία εργάζονταν στο μικρό ζαχαροπλαστείο .Ο πατέρας του απέναντι σε ένα μικρό εργαστήρι ζαχαροπλαστικής έφτιαχνε τις πάστες και τα γλυκίσματα. Παράλληλα ήταν διανομέας αντιπρόσωπος της πρώτης Ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας έτοιμων συσκευασμένων παγωτών της «Εβγα» ( 1975-1980) στην μικρή μου πόλη.

Κάθε φορά που άνοιγαν τα σχολεία πηγαίναμε στα διαλλείματα των μαθημάτων να αγοράσουμε παγωτά, γλυκά η σνάκ από το ζαχαροπλαστείο Κάθε φορά που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα αγοράζαμε για το σπίτι τα μοναδικά «φοινίκια» ( παραδοσιακό Μικρασιάτικο γλύκισμα που έμοιαζε με τα σημερινά μελομακάρονα) Κάθε φορά που πλησίαζε η 25ηΜαρτίου, λίγες ημέρες πρίν την παρέλαση, τρέχαμε στο ζαχαροπλαστείο όπου ήταν ο Τζόνης να απολάυσουμε μετά μήνες τα πρώτα παγωτά της χρονιάς .Κάθε καλοκαίρι κάμναμε μία στάση στο μικρό ζαχαροπλαστείο για να δροσιστούμε με παγωτά η αναψυκτικά .Κάθε φορά που περνάω με την μηχανή μου στον δρόμο από την κεντρική πλατεία μέχρι την γέφυρα των δημοτικών σχολείων, στέκομαι στο σημείο όπου δεν υπάρχει πλέον σήμερα το μικρό εκείνο ζαχαροπλαστείο , κάθε φορά μου θυμίζει τον Τζόνι

Με την οικογένεια του Τζόνι είχα πάντα φιλικές σχέσεις. Τότε θυμάμαι ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι στην μικρή πλατεία επι της οδού Κιουτάχειας .Κι αυτό δεν υπάρχει πλέον. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου αν θυμάμαι καλά του 1980-1981 όταν μαζί με την οικογένεια του Τζόνι ανηφόρισα και άγγιξα - προσευχήθηκα για πρώτη φορά στον Σταυρό που δεσπόζει στην κορυφή του βουνού του Αγίου Παντελεήμονα νοτίως της πόλης . Στο μικρό παρεκκλήσιο της Μευαμορφώσεως του Σωτήρα όπου λειτουργούσε ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης ενώ πλήθος κόσμου και μαθητιώσας νεολαίας πλημμυρίσαμε το σημείο.

Ο Τζόνης ήταν από εκείνους τους παιδικούς φίλους που δύσκολα όσα χρόνια κι εάν περάσουν θα τον ξέχναγα, ποτέ δεν τον ξέχασα. Του άρεζαν τα ηλεκτρολογικά , τα τρανζίστορ ,του άρεζε να φτιάχνει ραδιόφωνα, κασσέτες κα. από μικρή ηλικία Ήθελε να γίνει ηλεκτρολόγος. Δεν του άρεζε τόσο η ζαχαροπλαστική όσο τα ηλεκτρολογικά. Μοιραζόμασταν στο Γυμνάσιο τις τότε μικρές ανησυχίες , λέγαμε για τα πρώτα αθώα φλέρτ, τα όνειρα που είχαμε, τις μουσικές επιλογές.. Έφηβοι του Γυμνασίου θέλαμε βλέπεις «γρήγορα να μεγαλώσουμε» .Σε ένα κασσετόφωνο ακούγαμε supertramp, rainbow και άλλες κασσέτες που έφερνα ή είχε στο μαγαζί . Κάμναμε παρέα σαν εργαζόταν τα απογεύματα στο μαγαζί μέχρι που έκλεινε τα βάρδια περίπου στις 8.30. Τα καλοκαίρια ο πατέρας του μας πήγαινε με ένα φορτηγό ψυγείο στα καφενεία, μπακάλικα ή περίπτερα των χωριών η στην πόλη όπου τον βοηθούσαμε στην διανομή παγωτών . Όταν βγαίναμε εμείς τα γυμνασιόπαιδα στις πρώτες μας εξόδους αυτός ήταν πάντα στο μαγαζί της οικογένειας και δούλευε Από πολύ μικρός ο Τζόνης έμαθε πώς βγαίνει το μεροκάματο στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα του και πάντα τον εκτιμούσα για αυτό.

Τα χρόνια πέρασαν , οι δρόμοι του καθενός από το Λύκειο και μετά χώρισαν. Προσωπικά τους καλούς παιδικούς μου φίλους ποτέ δεν τους ξέχασα όπως ο Θοδωρής, ο Τζόνης, ο Αποστόλης, ο Κώστας, ο Βασίλης και άλλοι συμμαθητές μου. Τελικά ο Τζόνης αφού τελείωσε την στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό έκανε αυτό που πάντα ήθελε να κάνει στην ζωή του. Εργάσθηκε για πολλά χρόνια σε εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Πτολεμαίδα ( εκείνο που κάηκε πέρσι) , έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδιά . Ταλαιπωρήθηκε , είχε κουραστεί πάρα πολύ από σοβαρούς λόγους υγείας μα ήταν επίμονος και πεισματάρης . Πάντα ρωτούσα την αδερφή η την μάνα του που είναι , τι κάνει , ο παιδικός φίλος μου ο Τζόνης ... Πολλά χρόνια μετά συναντηθήκαμε στο νοσοκομείο και ξετυλίξαμε έναν συγκινητικό διάλογο επι ώρες μαζί του. Ατέλειωτες αναμνήσεις μοιρασθήκαμε ξανά με τον Τζόνη. Ηταν για πάντα ένας νέος , ένας καλός μου παιδικός φίλος.Το βλέμμα του ήταν πάντα ζωηρό όπως τότε που ήμασταν μικροί ξέγνοιαστοι που είχαμε όνειρα για την ζωή μας ... Τελευταία φορά που τον συνάντησα ήταν 20 Μαρτίου φέτος . Δάκρυσε η ψυχή μου πρίν αποχωριστούμε για πάντα φίλε μου Τζόνη.


Οι άνθρωποι σαν ένα γλυκό πρωινό έρχονται , σαν ένα παγωμένο δειλινό φεύγουν.